Είμαι καλά, γιατρέ μου;

Μια και σας βρήκα μπόσικους με τις ψηφοφορίες, βοηθήστε ακόμα λίγο κι εγώ θα σας κεράσω φοντάν.



Νιώθω ένα βάρος. Απ’ τη μύτη αν με πιάσεις, θα σκάσω. Και φταίει ο Α γι αυτό. Δηλαδή δε μου ‘χει κάνει τίποτα ο άνθρωπος, κάθε άλλο. Μια χαρά κύριος είναι, εμφανίσιμος, ευγενικός, ανοιχτοχέρης, νοικοκύρης, με όλα τα μαλλιά στο κεφάλι του, στα σωστά κιλά, στην κατάλληλη ηλικία, με καλή δουλειά και κυρίως όταν ανοίγει το στόμα του δεν πετάει βατράχια. Και ακόμα πιο σημαντικό, ενδιαφέρεται για μένα. Σφόδρα! Και μου το δείχνει κιόλας, δεν είναι κανένας κρυόκωλος ο άνθρωπος.

Εγώ τώρα κανονικά θα ‘πρεπε να χαίρομαι. Για την ακρίβεια, να πηδάω απ’ τη χαρά μου. Διότι τελευταία όλο γκρινιάζω πως δε γνωρίζω κανέναν την προκοπής, κι ότι πέφτω συνέχεια πάνω σε κάτι ρεμάλια, ότι ερωτεύομαι τα λάθος άτομα, ότι έχω τον μαλακομαγνήτη κλπ κλπ κλπ - τα έχετε ακούσει πολλάκις φαντάζομαι, μην τα επαναλαμβάνω αδίκως λοιπόν και σας κουράζω.

«Ποιο το πρόβλημα τότε;» θα μου πείτε. Στο ψητό λοιπόν: Ο Α με διεκδικεί (σαφώς). Εγώ όμως κάνω την πάπια (σαφέστατα). Παθαίνω πατατράκ και παραλύω σας λέω. Κάθε που με πλησιάζει, εγώ παγώνω. Λίγο πάει ν΄απλώσει το χεράκι του να μ’ αγκαλιάσει, αλλάζω θέση εγώ. Σαν πάει να έρθει να καθίσει πιο κοντά μου, τότε θα θυμηθώ πως δίψασα και θα σηκωθώ να πιω νερό. Τον ακάθιστο παθαίνω ένα πράμα. Βρε όσο με ποτίζει μπας και χαλαρώσω, τόσο πιο στρίντζω γίνομαι εγώ. Έχει απηυδήσει ο άνθρωπος σας λέω - και με το δίκιο του. Καλέ, εγώ παγοκολώνα ποτέ δεν ήμουν, κάθε άλλο μάλιστα, ρωτήστε όποιον θέλετε, θα σας πει τα καλύτερα! Έχω σεξογραφικά με άριστες συστάσεις. Τι μ’ έχει πιάσει τώρα απορώ!

Βοηθάτε ρε παιδιά, να πάρω μια απόφαση, πριν πετάξει το πουλάκι και μετά είναι αργά:
α) το κόβω μαχαίρι, αφού δε μου βγαίνει
β) το πάω λάου λάου για λίγο ακόμα μπας και ζεσταθεί το πράμα
γ) του κάθομαι ασυζητητί (στην τελική μπορεί και να μ΄αρέσει)
δ) του εξηγώ ότι έχω μεγάλη αμηχανία και το συζητάμε μπας και βρούμε μια λύση
ε) άλλο (παρακαλώ διευκρινίστε)


Άιντε και πρέπει ν’ αποφασίσω σύντομα.