Άδεια μου αγκαλιά

Photo by makyo

Απο χθες ακούω το La Fisarmonica. Μ’ έχει πιάσει μια γλυκιά μελαγχολία. Μου θυμίζει εφηβικά πάρτυ, αγκαλιές, πρώτα φιλιά, αγγίγματα στα σκοτεινά, σκιρτήματα... Χρόνια ανέμελα που δε γυρνάνε πίσω - και ποιος το θέλει άλλωστε; Μεγαλώσαμε πολύ...

Έχω μπει σ’ ένα τριπάκι κι αναπολώ γιορτές, Χριστούγεννα... Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε; Χαρούμενες μέρες που μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι, πότε στο ένα και πότε στο άλλο, τραπέζια γεμάτα, κρασί άφθονο, φωνές και γέλια... κι εκείνος δίπλα μου. 8 ολόκληρα χρόνια...

1999: Τα πρώτα Χριστούγεννα σπίτι μας. Ήθελα τόσο πολύ να στολίσω δέντρο. Όλα καινούρια! Πρώτο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, πρώτη Πρωτοχρονιά, τ’ Αη Γιαννιού ξανά τραπεζώματα, κόσμος, φίλοι, ευτυχία...

2001: Και μετά ξαφνικά μόνη, εγώ κι οι τέσσερις τοίχοι, χωρίς έπιπλα, μόνο ένα κρεβάτι και μια τηλεόραση. Φτου κι απ’ την αρχή... Άντεξα.

2002: Τα δύο επόμενα Χριστούγεννα ήμουν με κάποιον άλλον. Δυο ακόμα χρόνια μ' ένα ζευγάρι ξένα φτερά, ένα ζευγάρι δανεικά δεκανίκια. Και πάλι Χριστουγεννιάτικα δέντρα, λαμπιόνια, γιρλάντες, βασιλόπιτες και σαμπάνιες, όμως λιγότερος κόσμος - δεν τα περνάς ανώδυνα τη δεύτερη φορά...

2004: Μόνη πάλι. Τα έπιπλα δικά μου ευτυχώς. Κι οι γάτες. Κατάδικές μου κι αυτές. Καταδικασμένες μαζί με μένα να υπομένουν την απουσία του. Να αναζητούν τη μυρωδιά του στα μαξιλάρια του καναπέ και σε ξεχασμένα μακό. Και να μου δείχνουν με τον τρόπο τους πως τους λείπει.

2006: Δε στολίζω δέντρο από τότε. Βαριέμαι να το κατεβάσω απ’ το πατάρι κι ακόμα περισσότερο να το ξεστολίσω μετά. Ποιο το νόημα να το βλέπω μόνη; Τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά. Κι όσο κι αν είμαι παιδί στην ψυχή, καταλαβαίνω επιτέλους πως πρέπει κάποτε να μεγαλώσω. Μόνη.

Γαμημένο ακορντεόν, με ξέσκισες απόψε. Σίγουρα έβαλε το χεράκι της κι η βότκα.

Ψιτ! Κοιμάμαι ακόμα στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού.