Σταματημένοι δείκτες

Photo by dressONbackwards

Στο σπίτι μου έχω έξι ρολόγια. Δύο τοίχου και τέσσερα επιτραπέζια. Όλα δείχνουν διαφορετική ώρα, κανένα τη σωστή. Τα πέντε είναι σταματημένα και το έκτο δείχνει μια ώρα μπροστά.

Θυμάμαι το πρώτο, το είχα πάρει όταν ετοίμαζα το σπίτι, ήθελα ένα για την κουζίνα, σε χρώμα μεταλλικό. Είναι στρόγγυλο και μεγάλο και μέσα του έχει 4 μικρότερα ρολόγια που δείχνουν την ώρα σε Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Σύδνεϋ και Λος Άντζελες, σταματημένα κι αυτά εδώ και 5 χρόνια.

Ο Γ. είχε εμμονή με την ώρα. Κάθε που οι μπαταρίες πέφτανε και μένανε λίγο πίσω, πήγαινε και διόρθωνε τους δείκτες λες κι είχε καμία σημασία η ώρα στο άλλο ημισφαίριο. Όταν έφυγε για πάντα, αποφάσισα πως δε θα ξαναλλάξω μπαταρίες σ΄αυτό το ρολόι κι έχει μείνει ακίνητο από τότε, ξεχασμένο όπως κι εκείνος.

Το ρολόι στο σαλόνι μου το είχε πάρει δώρο στη γιορτή μου τον πρώτο χρόνο που μέναμε μαζί στο σπίτι, το είχα δει σε μια βιτρίνα και μου άρεσε πολύ. Μαλώναμε πού θα το κρεμάσουμε, όταν έφυγε του άλλαξα θέση και το έβαλα εκεί που ήθελα εξαρχής. Δε θυμάμαι πόσο καιρό είναι σταματημένο.

Τα υπόλοιπα τέσσερα δεν τα κοιτώ σχεδόν ποτέ, έχουν γίνει διακοσμητικά στοιχεία πια, καθόλου χρηστικά, είναι εκεί μόνο για να μου θυμίζουν. Όχι εκείνον πάντως...

Ο Κ. ποτέ δε με ρώτησε για τα ρολόγια. Μου άρεσε πολύ που δεν τον ένοιαζε καθόλου. Είχε ένα δικό του ρολόι μέσα του και κοντά του έμαθα ν΄ακούω το δικό μου με τον καιρό. Στη φύση εξάλλου ο χρόνος δεν έχει σημασία.

Από μικρή είχα άγχος με το χρόνο, μια ζωή έτρεχα να προλάβω. Μέχρι που πέταξα το ρολόι χειρός κι άρχισα να ζω σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς. Ακόμα και χωρίς ρολόι δεν αργώ ποτέ στα ραντεβού. Τελικά μια συνήθεια είναι όλα. Κι όταν είμαι στο τιμόνι, υπολογίζω την ώρα με τις αποστάσεις, όλα είναι μετρημένα πια. Δε χρειάζεται ν’ ανησυχώ για τίποτα. Τα χρόνια περνάνε ούτως ή άλλως...