darklord

Στη χώρα που ακόμα βρέχει

Νύχτα τον γνώρισε - ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Γιατί εκείνος την είχε προσέξει από πριν. Και της είχε αφήσει ένα μήνυμα σε μια ιστοσελίδα. Εκείνη δεν είχε δώσει σημασία τότε, ήταν ένα μήνυμα σαν όλα τ’ άλλα, αδιάφορο, ένα από τα πολλά...

Πέρασαν μήνες από κείνη τη μέρα, μέχρι που ένα βράδυ χαζεύοντας τυχαία στο νετ, έπεσε πάνω στο προφίλ του. Δεν τον θυμόταν. Δεν είχε φωτογραφία, τουλάχιστον όχι κάποια που να δείχνει πώς είναι. Μια φωτό κομμένη στη μέση σχεδόν, ένα μαύρο μακό, ένα μπράτσο με μια φλέβα να προεξέχει, μισό μάγουλο και μια υποψία από χείλη. Και το ταβάνι... Κι όμως υπήρχε κάτι εκεί που ήταν αρκετό να της κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η φλέβα αυτή της ξύπνησε κάτι πρωτόγνωρο.

Η ώρα ήταν περασμένη. Νύχτα καλοκαιριού, η πόλη άδεια, οι περισσότεροι έλειπαν σε διακοπές. Αυτή μόνη σπίτι, μ’ ένα μπουκάλι λευκό κρασί να σκοτώνει τις ώρες μπροστά σε μια οθόνη. Τα στοιχεία στο προφίλ του λειψά, δεν έλεγαν κάτι για κείνον. Τοποθεσία: «Εδώ πάντως βρέχει». Κι όμως κάτι της έλεγε πως πρέπει να του μιλήσει. Του άφησε μήνυμα και προς μεγάλη της έκπληξη εκείνος απάντησε σχεδόν αμέσως. Κι οι δυο online λοιπόν. Τουλάχιστον θα είχε κάτι να περάσει την ώρα της.

Τις μέρες που ακολούθησαν έμαθε πολλά γι αυτόν. Όχι όλα όσα θα ‘θελε, της τα έλεγε μισά και άφηνε πάντα κάτι να αιωρείται. Τον συναντούσε πάντα μετά τα μεσάνυχτα, ήταν βλέπεις κι η διαφορά της ώρας. Τον περίμενε να τελειώσει απ’ τη δουλειά για να τα πούνε. Δεν τον είχε δει ακόμα κι αυτό ήταν αρκετό για να την εξιτάρει. Μια φορά μονάχα την άφησε να δει κάτι λίγο απ’ αυτόν, μέσω μιας webcam, νύχτα, μαύρο σκοτάδι πίσσα στο δωμάτιο, κι αυτός με μαύρο μακό να πίνει κρασί και να δείχνει μόνο το στέρνο του, δυο μπράτσα γυμνά, δυο χέρια μ’ ασημένια δαχτυλίδια κι ένα μενταγιόν στο λαιμό που μόλις μπορούσε να διακρίνει. Τα χείλη του μόνο έβλεπε, όχι πιο πάνω...

Η κουβέντα τους, συχνά αποκαλυπτική, είχε κάτι που τραβούσε και τους δυο ως τα χαράματα. Όσο πιο πολλά λέγανε, τόσο περισσότερα ήθελε να μάθει ο ένας για τον άλλον. Την άφηνε να τον μαθαίνει σιγά σιγά, της αποκάλυπτε λίγα κάθε φορά φροντίζοντας να της κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον. Εκείνη απ’ τη μεριά της έκανε ακριβώς το αντίθετο, πάντα έτσι ήταν, δεν άφηνε τίποτα για το τέλος, ήταν του «όλα ή τίποτα» - εξάλλου δεν είχε και τίποτα να χάσει, ούτε καν το χρόνο της, είχε όσο χρόνο ήθελε στη διάθεσή της. Μέρες κενές και νύχτες ατελείωτες, πρόσφατα προδομένη από έναν έρωτα που της άφησε ανοιχτές πληγές, προσπαθούσε να γιατρέψει τα σημάδια της, να μη σκέφτεται, να γεμίζει τα βράδια της ευχάριστα και να μπορεί να κοιμάται τις μέρες χωρίς πόνο. Έπινε. Κι ανοιγόταν. Σ’ έναν άγνωστο. Κάποιον που είχε γνωρίσει λίγα βράδια πριν, που την έκανε να χαμογελά και να ξεχνιέται, που της γινόταν απαραίτητος μέρα τη μέρα, που είχε την περιέργεια να δει κι από κοντά, μα ήξερε πως αυτό δε θα γινόταν.

Μέχρι που εκείνος το πρότεινε πρώτος. Κι εκεί ήταν που, στο ενδεχόμενο μιας επικείμενης συνάντησης, εκείνη τρόμαξε κι έκανε πίσω... Το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν μια ακόμα ερωτική ιστορία, ένα σκαλί να πατήσει πάνω για να ξεπεράσει το προηγούμενο και ν’ ανέβει λίγο πιο ψηλά. Αρκετά μπερδεμένη ήταν, της έφταναν όσα είχε περάσει τους προηγούμενους μήνες. Του είπε ψέματα ελπίζοντας πως εκείνος θα πληγωθεί, πως θα θιχτεί ο αντρικός του εγωισμός και θα κάνει πίσω. Κι έτσι έγινε! Ήρθε στην Ελλάδα και δεν την πήρε ούτε ένα τηλέφωνο. Κάποια μεταμεσονύκτια sms, άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε κι αυτό ήταν όλο.

Εκείνη πολλά βράδια τον σκεφτότανε. Της φαινόταν αστείο να τους χωρίζουν μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα, αντί για τη θάλασσα που τους χώριζε πριν κι όμως ν’ αφήνουν προφάσεις κι εγωισμούς σαν μικρά παιδιά να μπαίνουν ανάμεσά τους. Είχε το τηλέφωνό του. Σκέφτηκε να μπει στ’ αμάξι και να τραβήξει νότια. Αν πήγαινε να τον βρει, εκείνος ίσως να μαλάκωνε. Ίσως να περίμενε μια δική της κίνηση, μια κουβέντα, μια πρόσκληση να πάει να την συναντήσει. Κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Κι οι μέρες πέρασαν και μαζί τους κι οι διακοπές του κι εκείνος γύρισε πίσω στη χώρα που πάντα βρέχει. Κι εκείνη δεν τον γνώρισε ποτέ. Μέχρι που χθες τον είδε πάλι. Κατά τύχη, μήνες μετά. Και σήμερα πάλι, εκείνος μπήκε για να τη «συναντήσει». Και να της χαρίσει ένα τραγούδι. Και της θύμισε πως είχαν κάνει σχέδια γι αυτά τα Χριστούγεννα, να πάει εκείνη να τον βρει στη χώρα που πάντα βρέχει. Μόνο που τώρα στην καρδιά της δε βρέχει πια. Και της έχει αφήσει μόνο μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Σκοτεινή μα γλυκιά... Αλμύρα που σκάει στο πρόσωπο σαν στέκεσαι κοντά στο βράχο κι ατενίζεις το πέλαγος. Ποιος ξέρει; Ίσως στο μέλλον. Ίσως...