Ιωάννα


Photo by Madsky




Την λέγανε Ιωάννα. Αν ζούσε, θα γιόρταζε προχθές. Έμενε δίπλα μας στο πατρικό μου με τους γονείς της κι ήταν ένα κορίτσι γεμάτο ζωή. Όμορφη δε θα την έλεγε κανείς, αλλά είχε εκείνη τη φρεσκάδα της νιότης κι ήταν πάντα γελαστή και γεμάτη μπρίο. Είχε ίσια κατάμαυρα μαλλιά κομμένα καρέ, ήταν ψηλή και λεπτή κι αρκετά κοκέτα για την εποχή της. Θα’ μουν - δε θα ‘μουν πέντε τότε, μα θυμάμαι την πρώτη φορά μου έδωσε να βάλω βούτυρο-κακάο στα χείλη. Είχε σε τρεις γεύσεις κι αρώματα κι αυτό ήταν αρκετό να με εντυπωσιάσει. Φοιτήτρια της αγγλικής ήτανε. Λίγα μόνο χρόνια μικρότερη από τη μαμά μου κι όμως τόσο διαφορετική!

Μετά διορίστηκε στις Σάππες. Ερχόταν μόνο τα Σαββατοκύριακα κι όχι πάντα. Αρραβωνιάστηκε, την έβλεπα όλο και λιγότερο, σύντομα παντρεύτηκε. Οι φωτό του γάμου της πήραν όλες λίγο φως και βγήκαν σαν καμμένες. Μαύρες και κίτρινες, «καλλιτεχνικές» έλεγε γελώντας. Η Ιωάννα κάπνιζε πολύ, αλλά έκανε χαλάουα κι έδειχνε και στη μαμά μου. Είχε επίσης μια τρομακτικά μεγάλη συλλογή δίσκων από βινύλιο, αλλά ήμουν πολύ μικρή τότε για να την εκτιμήσω. Συχνά κλεινόταν στο σαλόνι με κλειστά παντζούρια κι έβαζε τραγούδια στο πικάπ. Μέχρι κι εμείς τ’ ακούγαμε από δίπλα, αλλά δε μας πείραζε.

Κάποια μέρα μάθαμε από τη μαμά της πως δεν ήταν πολύ καλά. Μελαγχολία είπαν οι γιατροί. Της δώσανε χάπια. Η κατάσταση μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Ένα βράδυ ακούσαμε φωνές, απειλούσε να σκοτώσει τους γονείς της, ήρθε αστυνομία, έγινε φασαρία. Για λίγο καιρό δεν την βλέπαμε. Κλαίγοντας μια μέρα η μάνα της εκμυστηρεύτηκε στη δική μου ότι η Ιωάννα νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική. Από τότε μπαινόβγαινε συνέχεια. Είχε γίνει η σκιά του εαυτού της. Μαύροι κύκλοι κάτω απ’ τα μάτια, ασθενικά αδύνατη, μελαγχολική. Σε διαστήματα που ήταν καλύτερα ερχόταν δίπλα, ζητούσε παρέα για καφέ, έκανε 2-3 τσιγάρα, έλεγε κάποιο πικρό αστείο κι έφευγε. Ήταν τριάντα-έξι.

Ένα απόγευμα βγήκε στο μπαλκόνι να καπνίσει. Ζαλίστηκε είπανε, έχασε την ισορροπία της κι έπεσε. Έπαιρνε πολλά φάρμακα, κάποια απ’ αυτά της φέρνανε ναυτίες. Είχε πέσει από τον τρίτο με το κεφάλι. Οι αυτόχειρες λένε πηδάνε με τα πόδια. Ποτέ δε μάθαμε...

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν γύρω στα πενήντα.



17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα ηθελες να ησουν εκει;
Να τη σωσεις;
Οχι απο την πτωση,
απο τους ψυχιατρους

Ανώνυμος είπε...

Ρε γαμώτο :(

Artdrone είπε...

Ο καθηγητής Ιστορίας Τέχνης (από τους λίγους ανθρώπους που τρέφω απεριόριστο θαυμασμό και εκτίμηση) είχε πει ότι όλοι οι "μεγάλοι" άνθρωποι αυτοκτωνούν - μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Καλή Χρονιά.

Ανώνυμος είπε...

36;;;;;;;;

Μπρρρρρρρρ.....

κι εγώ τόσο είμαι.....

και ψυχολογικά όχι και τόσο χάι ...

Μαύρος Γάτος
(πάλι τα έπαιξε ο Blogger, αρχίζει αν γίνεται υπερβολικά κουραστικό....)

nosyparker είπε...

@ under control
Μάλλον η ίδια δεν ήθελε να σωθεί. Κι όλοι εμείς ήμασταν μακριά νυχτωμένοι...

@ gritbound
Δεν ξέρω αν συμφωνώ. Πολλοί δεν το κάνουν. Καλή χρονιά επίσης. :-)

@ Μαύρος γάτος
Μήπως είσθε και της αγγλικής; Να το προσέξετε!



ΥΓ --> Είναι τραγικό. Δεν ξέρω γιατί το έκανα τώρα, ήθελα εδώ και καιρό να γράψω γι αυτό.

H.Constantinos είπε...

Μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Πάρα πολύ. Keep Walking Nosy.

Alkyoni είπε...

γατούλι σου ξανανέβασα το Μονόγραμμα
πάνω δεξιά είναι στο μπλογκ οκ;;
αν πάλι έχεις πρόβλημα ενημέρωσέ με
φιλιά :)

AVRA είπε...

καλημερα!

ισως να μην ειναι τοσο θλιβερο αν σκεφτεις οτι ''ελευθερωθηκε''

Meli Melo είπε...

το καημένο... τουλάχιστο ησύχασε! κι εμάς στην γειτονιά μας τώρα τις γιορτές χάθηκε ένα παιδί θα΄ ταν δεν θα΄ταν 30 χρονών! Συχνά διερωτώμαι αν μπορούμε να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους... γίνοντε τόσο δύσκολοι και κολλά το μυαλό τους σε ένα πράγμα μόνο!

An-Lu είπε...

Κρίμα....πραγματικά κρίμα....

Ανώνυμος είπε...

κρίμα...
απλά...

και ένας φίλος μου 'έφυγε' έτσι...
ήταν μόλις 17 ετών...

Ανώνυμος είπε...

θλιβερο...αλλα και διδακτικο ισως ε? ζουμε τοσο κοντα αλλα ειμαστε τοσο μακρια ο ενας απο τον αλλον...δεν το λεω εγω..ο σαμαρακη το λεει...

Ανώνυμος είπε...

Μελαγχολία; Κατάθλιψη.
Δύσκολη κατάσταση και θέλει πολύ μεγάλη προσοχή (και υπομονή) από τους γύρω. Ξέρω από συγγενικό πρόσωπο.

nosyparker είπε...

Υπάρχουν πολλοί με κατάθλιψη γύρω μας. Συνήθως το προσέχουμε μόνον όταν είναι ήδη πολύ αργά.

Ανώνυμος είπε...

Είναι μία δυσάρεστη ιστορία. Πράγματι πολλές φορές μετά το μοιραίο συμβάν λέμε "πριν γίνει αν μπορούσαμε κάτι να κάνουμε, να βοηθήσουμε...". Τα φάρμακα από μόνα αν και απαραίτητα ανάλογα φυσικά με το βάρος της ψυχικής πάθησης δε μπορούν να κάνουν πολλά αν δεν υπάρχει θέληση και από τον ίδιο τον πάσχοντα, αλλά και ένα κατάλληλο περιβάλλον. Η κοινωνία, δηλαδή εγώ, ο δίπλα, ο γείτονας, οι συγγενείς, πρέπει αυτά τα άτομα να τα δείχνουμε αγάπη, κατανόηση. Να τους συντροφεύουμε όσο μπορούμε. Όσο κλείνεσαι στον εαυτό σου όταν έχεις μια ψυχική δυσκολία τόσο πιο δύσκολα είναι για εσένα. Η ζωή, δεν ξέρουμε τι καλό ή κακό μας επιφυλάσει και κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μία απόρριψη, μία απώλεια ή μία αρνητική τροπή στον επαγγελματικό μας τομέα. Μερικοί φοβούνται, να μιλήσουν για αυτό το ψυχολογικό γολγοθά που αναιβένουν. Άλλοι φοβούνται να μιλήσουν με όσους έχου μια ψυχική δυσκολία. Δε βοηθάει αυτή η στάση όμως κανέναν μας. Μην περιμένουμε να έρθουν να μας ζητήσουν βοήθεια. Αν μπορούμε ας τη δώσουμε με δική μας πρωτοβουλία. Έτσι δείχνουμε ότι τους σκεφτόμαστε και ότι τους βλέπουμε όπως όλους τους άλλους ανθρώπους. Πονάνε αυτά τα άτομα μέσα τους. Ας όσο μπορούμε το επαναλαμβάνω μοιραστούμε αυτόν τον πόνο μαζί τους. Με όποιο τρόπο μπορούμε. Δεν ξέρω αν έβαλε μόνη της τέλος στη ζωή της ή έτυχε να συμβεί το μοιραίο λόγω μιας ζαλάδας. Κάποια πράγματα δεν τα επιλέγουμε. Μας βρίσκουν. Εκεί σε ποιάνει το παράπονο και λες "γιατί να συμβεί αυτό σε εμένα;". Μετά μπορεί να ακολουθήσει μια σειρά σκέψεων που θα σε ρίξει ψυχολογικά ακόμη παρπάνω. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δε μου βγαίνει κάτι άλλο γιατί πόνεσα που το διάβασα.
Να είμαστε όλοι καλά
Agorafoviagr

Ανώνυμος είπε...

Αποκωδικοποίηση....: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....

Ανώνυμος είπε...

ενταξει οσο να ΄ναι κανεις μας δεν
θα ήθελε εναν τετοιο θανατο .Εχω μια συμμαθητρια με προβλημα αλλα οι γονεις της δεν παραδεχονται οτι ειναι διαφορετικη και την αφηνουν να πηγαινει στο ιδιο σχολειο με εμας....
Οκ ειναι καλο κοριτσακι αλλα ωρες ωρες γινεται σπαστικια και δεν την αντεχει κανεις............