"Αργοπεθαίνει"


Photo by circedark


Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.



Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση : Βασίλη Χατζηγιάννη

Πρωινό Κυριακής

Photo by fee-mawie


Σήμερα με ξύπνησε ένα sms στις 07:18 (με την παλιά ώρα).

«Nosy, τι κάνεις; Όλα καλά;» έλεγε.

Ξανακοιτάζω το ρολόι για να σιγουρευτώ ότι τα μάτια μου δε βλέπανε πουλάκια από τις χθεσινές βότκες. Ήταν όντως 07:18!!! Το κινητό μου δεν έβγαλε αναγνώριση αποστολέα, μόνο τον αριθμό κι αυτό μπορεί να σημαίνει 2 πράγματα. Ότι ήταν: α) κάποιος παλιός γκόμενος που τον διέγραψα ή β) κάποιος/α που πολύ απλά ποτέ δεν πρόσθεσα στη λίστα μου. Αποκλείουμε το ενδεχόμενο λάθους, εφόσον γνώριζε το όνομά μου, σωστά; Αλλά όποιος κι αν ήταν τέλος πάντων, είναι δυνατόν να με θυμήθηκε στις 07:18 το πρωί; Δηλαδή γύρισε από ξενύχτι και αναρωτήθηκε πώς είμαι στη υγεία μου; Αγαμίες είχε; Δεν περίμενε να ξυπνήσω τουλάχιστον, να μου φέρει κρουασανάκια σοκολάτας και να πιούμε παρέα τον καφέ; Ε πώς αγόρι μου; Τι το περάσαμε εδώ, american bar; Γυρνώ πλευρό και συνεχίζω τον ύπνο μου.

Ξαναξυπνώ κατά τις 11:30 με την παλιά ώρα πάντα, άρα 10:30 με την καινούρια. Φτιάχνω φραπέ, ταΐζω τις γάτες και κάθομαι να δω αλληλογραφία και να διαβάσω blogs. Έξω έχει τέλεια μέρα. Σκέφτομαι πώς θα την αξιοποιήσω και αρχίζω τα τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς. Ε λοιπόν αυτό πρώτη φορά μου συνέβη. Πρέπει να έκανα καμιά 15αριά τηλεφωνήματα να κανονίσουμε για ούζα και στο τέλος έμεινα μαλάκας με το τηλέφωνο στο χέρι κι ένα ηλίθιο βλέμμα απορίας στο πρόσωπο. Μα όλοι σήμερα βρήκανε;

Προσοχή: Όποιος ήδη βαριέται, να μη διαβάσει παρακάτω, θα βαρεθεί περισσότερο.

Λοιπόν έχουμε και λέμε: Μια φίλη είχε να πάει στο εξοχικό του γκόμενου να ταΐσουνε το σκύλο και να ξεχορταριάσουνε. Ένας ήταν στη Σύρο εκδρομή και θα γυρίσει αύριο. Ένας τον έπιασε το αυχενικό του κι ήθελε αγάπη, στοργή και προδέρμ. Μια άλλη ήταν στο εξοχικό τους στο Θεολόγο και κάνανε κηπευτικές εργασίες. Κάποιος θα πάει στο νοσοκομείο τη μαμά του, αυτός εντάξει δικαιολογείται, είχε σοβαρό λόγο. Κάποιοι είχαν ήδη κανονίσει με άσχετη παρέα, άκυροι αυτοί. Άλλοι θα πηγαίνανε να φάνε στα πεθερικά (γνωστό χόμπυ αυτό όταν βαριέσαι να μαγειρέψεις, αλλά γι αυτό υπάρχουν κι οι ταβέρνες) Μια «φίλη» μου τα μασούσε, μάλλον είχε ραντεβού με γκόμενο, αλλά δεν ήθελε να το πει (μη φοβάσαι, δεν στον τρώμε!) Ο αδερφός μου ξενύχτησαν πολύ χθες και σήμερα θα τη βγάλουνε μέσα με ταινίες (αλλά δε με καλέσανε να φάμε ούτε να τις δούμε παρέα, θα το θυμάμαι αυτό!)

Όλοι τέλος πάντων είχανε ανειλημμένες υποχρεώσεις κι έτσι είμαι μόνη κι έρμη πρωινό Κυριακής με άδειο ψυγείο κι άδειο στομάχι. Κι έξω έχει έναν ήλιο ΝΑΑΑΑΑΑ! Ο φραπές μόλις τελείωσε και μ’ έχει κόψει λόρδα. Έχω βαρεθεί να φτιάχνω σαλάτες και τοστ. Θα παραγγείλω πίτσα μου φαίνεται. Θα πάω και στο βίδεο κλουμπ να πάρω καμιά ταινία, αν και ξέρω ότι τις καλές τις καβαντζάρουν από την Παρασκευή. Δε βαριέσαι, καμιά παλιά θα πάρω πάλι. Θα την αράξω μετά κάνα 3ωρο στο pc και θα διαβάσω τα νέα posts. Από κει καταλαβαίνεις ότι είναι κι άλλοι μόνοι τα πρωινά της Κυριακής ή έστω δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν και γράφουν. Και γιατί όχι άλλωστε; Αφού εμείς οι υπόλοιποι που επίσης δεν έχουμε τι να κάνουμε καθόμαστε και τους διαβάζουμε.

Κι έτσι περνάν τα πρωινά της Κυριακής... καμιά φορά και τ΄απογεύματα. Με διαδικτυακούς φίλους και διαδικτυακούς αναγνώστες. Δε βαριέσαι! Μέρα είναι θα περάσει....

Tonight

Photo by WhisperingLeaf



How can it be so wrong,
when deep inside
it feels so right?



Βγάζω δόντια*

Photo by Phoeebs



Όχι, δεν δαγκώνω, μη φοβάστε. Ελάτε πιο κοντά. Κυριολεκτώ. Βγάζω δόντια! Δεν κάνω πλάκα καλέ. Φρονιμήτες. Από τα 18 μου με παιδεύουνε κι ακόμα δε λένε να βγουν τα ρημάδια. Και μου το’ πε τότε η γιαγιά μου: «Μικρή ξεκίνησες, αλλά κάνε υπομονή, έχεις ακόμα καιρό μπροστά σου. Όταν βγουν με το καλό κι οι τέσσερις, τότε θα φρονιμέψεις» Ε πότε ντε; Θα κλείσω τα 36 κι ακόμα... ζωηρούλα!!!

Όχι πως με χαλάει, αλλά πολύ βάσανο ρε παιδιά. Έχει τρεις μέρες τώρα που δεν μπορώ να ησυχάσω απ’ τον πόνο. Με πιάνουν 1-2 φορές το χρόνο, κατά προτίμηση σε περιόδους άγχους. Δε μας φτάνουν τα προβλήματά μας δηλαδή, έχουμε και τον πονόδοντο από πάνω. Με πεθαίνουν τ΄άτιμα. Κι έχω πρηστεί μέσα έξω. Για να φάω ούτε συζήτηση. Μόνο μαλακές τροφές, σαν τα μωρά και τις γιαγιάδες. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβάνε τα καημένα τα μωράκια και κλαίνε τόσο γοερά. Κι άντε, εκείνα έχουν και κάποιον να τα κανακέψει... εγώ όμως; Σε ποιον να πω ότι «με πονάει το δοντάκι» και να μη με κοροϊδέψει; Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Πίκρα σας λέω. Ούτε να χαμογελάσω δεν έχω κουράγιο. Προσπαθώ, αλλά μου βγαίνει κάπως ξινό. Όλα κι όλα, εγώ ξινή ποτέ δεν ήμουν, δε θα γίνω τώρα λοιπόν!

Μου είπε επίσης η γιαγιά μου ότι βοηθάει αν βάλω λίγο ούζο. Δηλαδή πώς να το βάλω; Με βαμβάκι; Το δοκίμασα αλλά γέμισε το στόμα μου ίνες. Μπλιαχ! Να κάνω γαργάρες; Κάηκε ο λαιμός μου και γιατρειά δεν είδα. Ε ήπια λιγουλάκι παραπάνω και σαν κάτι να ΄γινε. Δε θεραπεύτηκα τελείως όμως. Μετά είπα να δοκιμάσω λίγη βότκα. Στη δεύτερη πάνω, είδα μια κάποια βελτίωση. Στον πονόδοντο. Γιατί κατά τ΄ άλλα... σκ@τά! Τα έβλεπα διπλά κι είχα μια μικρήηηη αστάθεια στο βάδισμα. Χικ! Μετά έτριψα μια ασπιρίνη και την εναπόθεσα στο πονεμένο δόντι. Καλύτερα να μου δίναν κώνειο! Τα έβγαλα όλα σας λέω, και το ούζο και τη βότκα μαζί. Κι ο πόνος εκεί να επιμένει. Ματώνουν τα ούλα κι έχω μια απαίσια γεύση από μέταλλο στο στόμα, σαν να δάγκωσα λαμαρίνα.

Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά κανονίζουμε τσιμπούσι με τους συναδέρφους αύριο και δε θα μπορώ να φάω. Με νιώθετε;



* Ενίοτε βγάζω και νύχια. Νιαρ!

Η nosy στα Καρπάθια


Photo by 17secondsaftersunset

Πολλή ομίχλη σήμερα ρε παιδιά! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το ζείτε. Ξυπνάω το πρωί μες την καλή χαρά (λέμε τώρα! με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα) φτιάχνω τη φραπεδιά μου, βάζω τα ωραία τα μαύρα τα συνολάκια μου, τα κατάλληλα αξεσουάρ, χτενίζω τις ξανθές μου μπούκλες, παίρνω τσαντάκι ασορτί με τα παπούτσια (numb για σένα τα λέω, ακούς;) κι ετοιμάζομαι να φύγω για τη δουλειά. Βγαίνοντας από την είσοδο της πολυκατοικίας, ρίχνω μια τελευταία φιλάρεσκη ματιά στον ολόσωμο καθρέφτη (φτου σου κοπελάρα μου!) και μπαίνω στ’ αυτοκίνητο. Μέχρι εδώ όλα καλά, I’m a Barbie girl in a Barbie world, τραλαλά τραλαλά... Παρακάτω όμως;

Λίγο πριν φτάσω στην Αρναία, με τυλίγει μια ελαφρώς πυκνή ομίχλη.

«Δε βαριέσαι» λέω, «συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, δεν είναι δα και η πρώτη φορά» και συνεχίζω απτόητη.

Αμ εσύ είσαι που το ‘πες; Σιγά σιγά αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Βρε αμάν! Τι τοπίο είναι αυτό; Μία εγώ κι άλλη μια η Σιγκούρνεϊ με τους γορίλλες της. Ευτυχώς εγώ φέτος δεν έχω πολλά θηρία στην τάξη. Να μη βλέπω την τύφλα μου όμως... Πού πας κοριτσάκι με τέτοιο καιρό; Άσπρη ασπρίλα πλάκωσε, σαν να κολυμπούσα στο γάλα ένα πράμα, δώστε μου ψαλίδι να κόψω το βαμβάκι να περάσω. Γιατί για τόοοοσο πυκνή ομίχλη μιλάμε. Ανοίχτε καλέ, έχω να πάω στη δουλειά λέμε!

Κι επειδή αυτό δεν άνοιγε κι εγώ ζοριζόμουν, ανοίγω το παράθυρο σε κάποια φάση να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα μπας και γλιτώσω τη λιποθυμία. Με μιας ακούω ένα σκύλο να ουρλιάζει! Ανατριχιάζω σύγκορμη. Αισθάνομαι ότι σε λίγο θα βγει ο Δράκουλας και θα μου κλείσει πονηρά το μάτι. Μαμάαααα! Ξανακλείνω το παράθυρο. Ούτε τα δέντρα στα πλάι του δρόμου δε φαίνονται. Προχωράω σχεδόν στα τυφλά. Αν δεν ήξερα ότι δε στρίβω πουθενά, θα ‘λεγα πως έχω χαθεί για τα καλά. Δεν έχει σήμα και το κινητό γαμώτο, να θυμηθώ ν’ αγοράσω VHF, αχρείαστο να ‘ναι, σταθερά ρυθμισμένο στη συχνότητα της αστυνομίας.

«Ναι, γεια σας, εγώ είμαι πάλι που σας πήρα και προχθες, ξαναχάθηκα, ελάτε καλέ να με σώσετε, καλά πάω για Στρατώνι;»

Και δε μας έφτανε η ομίχλΑ, είχαμε και το ψιλόβροχο, εκείνο το σπαστικό drizzle or spray (να δείξουμε και τις γνώσεις μας εις την αγγλικήν) ίσα να γλύφουν οι υαλοκαθαριστήρες το παρπρίζ και να πιάνει μια γλίτσα κάτω στο δρόμο για να φοβάσαι να φρενάρεις μη σου κάτσει η στραβή. Και να δείτε αύριο που θ΄απεργήσω, στοίχημα πως θα βγάλει λιακάδα!

Ααααχ, αυτά τα περιπετειώδη για σήμερα στα ψηλά τα κορφοβούνια και άλλα πολλά που έπονται. Ευτυχώς μετά που κατεβαίνει ο δρόμος προς τη θάλασσα, καθαρίζει πάλι. Εκεί βέβαια αρχίζουν άλλα… εκείνα θα τα γράψω άλλη φορά, μόλις αρχίσει να το παγώνει. Αναμείνατε.

Μόνο ρε παιδιά, εξηγήστε μου λίγο γιατί μπερδεύτηκα: καθηγήτρια είμαι ή πράκτωρ ειδικών αποστολών; Μα για 35 ευρώ τη μέρα;

Ε άι σιχτίρ!




Μετά απ΄ αυτό μου αξίζει λίγη χαλάρωση

Πάνω απ' τα σύννεφα



Ένα βιντεάκι με αλεξίπτωτα πλαγιάς, που με γυρίζει 3-4 χρόνια πίσω. Ελπίζω να σας αρέσει.


Κάμερα: Manolito, Άννα, Μήτσος, GUS
Μοντάζ: Manolito
Διάρκεια: 4' 00"
Μέγεθος: 32 Mb

Περισσότερα paragliding videos ΕΔΩ

Killing Time



Κι έτσι... δυο χρόνια μετά, είμαι πάλι μόνη εδώ , συντροφιά με τις σκέψεις μου μπροστά σε μια λευκή σελίδα στην οθόνη. Μοναδική παρέα... πλήκτρα και ήχοι μονότονοι, όμως δυνατοί όπως οι χτύποι της καρδιάς, που τους ακούς ν’ αντηχούν στο μαξιλάρι το βράδυ.

M’ αρέσει ο ήχος των πλήκτρων! Κάθε χτύπος μια σκέψη, μια πνοή, μια λέξη που κάποιος θα διαβάσει σ’ ένα e-mail, ένα μήνυμα σε κάποιο προφίλ, μια φράση σ’ ένα παράθυρο, μια εικόνα σ’ ένα άλλο, πληροφορίες, ονόματα, δεδομένα... ζωές πίσω από μια οθόνη.

Βάζω μουσική. Τραγούδια αγαπημένα εναλλάσονται στα ηχεία, καφές από χθες που ξεράθηκε στο ποτήρι, το καλαμάκι –άλλο χρώμα κάθε μέρα- να με κοιτάζει λοξά κι ένα μπουκάλι μπύρα, ξεχασμένο κι αυτό σαν κι εμένα.

Yes, there were times,
I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall;
And did it my way.

Φυσάω τη σκόνη πάνω στο πληκτρολόγιο και χαζεύω τα σωματίδια που αιωρούνται, ένας τρελλός χορός μπροστά σε μια αχτίδα φωτός που μπαίνει από τα στόρια στο παράθυρο. Το μόνο που λείπει από το πλάνο είναι ένα τασάκι με αποτσίγαρα. Έτσι όπως πάω θ’ αρχίσω και το κάπνισμα σε λίγο. Δε βαριέσαι, μια συνήθεια είναι όλα. Όλοι μας είμαστε εθισμένοι σε κάτι.


Now it's half past ten in the evening and you wish that you were dead.
Cause all those stupid little things, they ain't working,
no, they ain't working any more.

Το τηλέφωνο χτυπάει, φωνές στην άλλη άκρη της γραμμής, πρόσωπα γνώριμα, κάποια απ’ αυτά θα ήθελα να είναι πιο κοντά μου. Θυμάμαι πριν ένα χρόνο σ’ αυτό το ίδιο γραφείο, πώς περνούσα τα πρωινά της Κυριακής... Δεν άλλαξαν πολλά: εκτός από το χρώμα των μαλλιών και μια ρυτίδα πιο βαθειά ανάμεσα στα φρύδια, τα ίδια πρόχειρα ρούχα, η ίδια ρουτίνα... Η διάθεσή μου μόνο έχει τρελλά σκαμπανεβάσματα, «οι ορμόνες μου κάνουν πάρτυ» που λέει και μια φίλη.

You look at me like maybe
I’m an angel underneath, innocent and sweet
But I’m a little bit of everything, all into one
I’m a bitch, I’m a lover, I’m a child, I’m a mother
I’m a sinner, I’m a saint, I do not feel ashamed
I’m your hell, I’m your dream, I’m nothing in between
You know you won’t want it any other way

Πού είσαι όταν σε χρειάζομαι;

When you are flying around and around the world
And I'm lying here lonely
I know there's something sacred and free
Reserved and received by me only
So use it and prove it
Remove this whirling sadness
I'm losing, I'm bruising
But you can save me from madness

Τι έχω κάνει λάθος;

Ι know one hundred ways to be a good girl
One hundred ways my willingness to please
Ι know one hundred ways to be a good girl
Still I’m alone, I’m alone, I’m alone…

Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου, nosy;



Stop killing time, killing time
Perfect sense is a crime

Βράδυ Σαββάτου

Photo by saligia




Βράδυ Σαββάτου... σαν πολλά άλλα. Μοναχικά, νεκρικά ήσυχα, να μη χτυπάει ούτε τηλέφωνο. Συχνά τ’ αναζητώ, άλλες φορές με τρομάζουν. Σήμερα νιώθω κουρασμένη. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δυο απανωτά ξενύχτια μου ή αν μου πέσανε πολλά όλα τα προηγούμενα. Αναπολώ άλλα βράδια, με παρέα ή μόνη, δεν έχει σημασία. Βαρύς ο χρόνος πάνω μας, ζούμε στη σκιά του, ξενυχτώντας σε σταθμούς-λιμάνια-αγκαλιές, σε σώματα-ερημιές προσπαθώντας να καλύψουμε κενά, απουσίες, ανάγκες... Μια γλυκιά θλίψη με καταλαμβάνει, θέλω να κλάψω χωρίς λόγο, γυρνώ στα παλιά, σε φυγές, χιλιόμετρα, δεν είσαι εδώ... Θέλω να βουτηχτώ σε μια άδεια πόλη, να με σκεπάσει σαν ομίχλη απόψε, να με καταπιεί και να χαθώ. Πίνω για σένα, πιες κι εσύ για μένα, αν με σκέφτεσαι. Όπου κι αν είσαι...



Στον Β.

Κατοικίδια με προσωπικότητα



Τη Ζήνα μου την έφεραν "πεσκέσι" από το δρόμο όταν ήταν μόλις μερικών εβδομάδων, πεινασμένη και τρομοκρατημένη, είχε περάσει όλο το βράδυ πάνω σ’ ένα δέντρο κλαίγοντας επειδή την κυνηγούσαν τα σκυλιά. Μου έδειξε αμέσως την ευγνωμοσύνη της που την περιμάζεψα, την τάισα και τη φρόντισα. Ήταν ένα πολύ τρυφερό γατάκι που μου δάγκωνε τα δάχτυλα των ποδιών κάθε πρωί κάτω από τις κουβέρτες για να ξυπνήσω και να την ταΐσω. Με περίμενε υπομονετικά στο μπαλκόνι τα καλοκαίρια και πίσω από την πόρτα το χειμώνα να γυρίσω από τη δουλειά και να παίξουμε.

Τον Ράμσυ τον πήραμε για να κάνει παρέα στη Ζήνα. Τότε λείπαμε συνέχεια τα Σαββατοκύριακα και τη λυπόμουν την καημένη να μένει μόνη. Θέλαμε και να τη ζευγαρώσουμε πριν τη στειρώσουμε, οπότε κάναμε και γατάκια. Άξιος ο Ράμσυ! Δυστυχώς κανένα γατάκι δεν του έμοιασε, πήραν όλα από το σόι της μαμάς τους.


Ο Ράμσυ είναι βλάκας γάτος, πανίβλακας για την ακρίβεια. Όλο μαμ, κακά και νάνι, δώσ’ του χάδια και πάρ’ του την ψυχή. Επίσης του αρέσει πολύ να τον βουρτσίζω. Μόλις πέσω να κοιμηθώ τρέχει να χωθεί κάτω από τα σκεπάσματα στην αγκαλιά μου και στη σκέψη μόνο ότι θα τον χαϊδέψω αρχίσει και γουργουρίζει δυνατά σαν κομπρεσέρ. Είναι και φοβητσιάρης, μέχρι και τον καπνό από το τσιγάρο φοβάται. Η Ζήνα αν και λίγο ακοινώνητη, είναι σπίρτο, όλα τα καταλαβαίνει.

Τρελαίνονται να παίζουν με νάιλον σακούλες, με λαστιχένια μπαλάκια και κορδόνια παπουτσιών (ο Ράμσυ δεν έχει αφήσει κορδόνι για κορδόνι!) Επίσης μου έχει κόψει καλώδια από φορτιστές κινητών, από ποντίκι και πληκτρολόγιο τουλάχιστον 5 φορές. Μετά πήρα ασύρματα. Όταν κάθομαι στον υπολογιστή, μαλώνουν ποιο θα έρθει πρώτο να καθήσει αγκαλιά μου. Και τα δυο θέλουν να κάνουν διόρθωση κειμένου. Τους αρέσουν πολύ τα πατατάκια, το γιαούρτι, το παγωτό κι η σοκολάτα. Η Ζήνα πίνει και φραπέ, κάθε πρωί που τον ετοιμάζω, πρώτη αυτή θα γλύψει τον αφρό και μετά θα πιω εγώ. Επίσης έχει μανία με τα σύνεργα του μακιγιάζ: μη δει πινελάκι ξέμπαρκο, αμέσως να το αρπάξει και να το κρύψει, όσο δε για το πινέλο του ρουζ, άμα το αφήσω, δεν θα του μείνει τρίχα για τρίχα.

Είναι ψέμα αυτό που λένε ότι οι γάτες δεν είναι εκδηλωτικές και ότι δεν εκπαιδεύονται. Καταλαβαίνουν πάντα όταν είμαι στεναχωρημένη κι όταν αρρωσταίνω δεν φεύγουν στιγμή από το κρεβάτι μου. Λυπήθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να κρατήσω τα 4 γατάκια τους και αναγκάστηκα να τα δώσω για υιοθεσία, αν είχα μονοκατοικία θα είχα σίγουρα πολλές γάτες.

Miaow!

Η επόμενη μέρα

Photo by xsparrowx


Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές
Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές - Δε θα ξενυχτάω τις καθημερινές



Αμήν!




Ακινησία


Photo by god-of-chaos




Το σώμα σφιχτά κουλουριασμένο σαν έμβρυο στη μήτρα. Ένα τελικό S. Όλα μουδιασμένα. Πόνος παντού, απ’ το κεφάλι ως τ΄ ακροδάχτυλα. Να μην μπορώ να κινηθώ. Ούτε να σκεφτώ. Έτσι έπεσα, έτσι ξύπνησα, με την ίδια μουδιασμένη αίσθηση. Προσπάθησα να κουνήσω κάτι, αλλά τα μέλη του κορμιού μου αρνήθηκαν να υπακούσουν. Τρυπάνι στον εγκέφαλο, χίλια καρφιά να με καρφώνουν, σαν να με σκίζουνε χίλια κομμάτια. Μου γυρνάνε τα σωθικά, θέλω να ξεράσω. Ίλιγγος...

Ήταν η χειρότερη μέρα αφότου άρχισε η σχολική χρονιά. Ο πονοκέφαλος δε λέει να μ΄αφήσει απ’ την Παρασκευή κι έχω αρχίσει πλέον ν΄ανησυχώ. Σκέφτομαι... Έτσι θα τη βγάλω φέτος. Θα γυρνάω απ’ τη δουλειά, θα πέφτω να κοιμάμαι και θα ξυπνώ κουρασμένη όσο πριν. Κι ακόμα πιο μουδιασμένη.

Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό κάτι όμορφο και χαλαρωτικό. Ένα καυτό μπάνιο κι ένα μασάζ, μια φλοκάτη στο πάτωμα δίπλα στο τζάκι, το άρωμα του κρασιού, μια αντρική αγκαλιά, να βυθίζω το πρόσωπό μου σ’ ένα μπουκέτο λουλούδια και να εισπνέω ατελείωτα. Ευχήθηκα να γινόμουν πάλι έμβρυο, μικρή και ασφαλής μέσα στον αμνιακό μου σάκο, πίσω στη μήτρα, προστατευμένη απ’ όλα, μακριά από κάθε αρνητική ενέργεια. Να μου βάζουν ν’ ακούω μουσική, να μου διαβάζουν παραμύθια και να γλιστράω απαλά στον πλακούντα. Να μη με νοιάζει τίποτα. Να με φροντίζουν και να μ΄αγαπάνε χωρίς αντάλλαγμα.

Μπορεί και να πεθάνω μια μέρα, καθώς κοιμάμαι στην ίδια πάντα εμβρυακή στάση, κουλουριασμένη κάτω απ’ τις κουβέρτες κι οι γάτες στα πόδια μου στο κρεβάτι. Θα περάσουν μερικές μέρες πριν κάποιος αρχίσει ν΄ανησυχεί.


Put a spell on me


Photo by SweetCharade


He said: “You’re a piece of something”
And she said: “Oh yeah! I’m a piece of everything”




Αυτό μ’ έβαλε σε σκέψεις πάλι σήμερα. Τι θέλω εγώ και σας διαβάζω μεσημεριάτικα; Αφού μετά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Άκου τι είπε το άτομο ρε! «Να μ’ αγαπάει όσο την αγαπάω». Αγάπη με το ζύγι και κατά παραγγελία δηλαδή. Μάλιστα!

Βασικά αν μπορούσαμε αυτό να το πετύχουμε, ευτυχισμένοι θα ήμασταν όλοι μας. Ούτε ανασφάλειες στη σχέση μας, ούτε τίποτα. Διότι σ΄αγαπώ όσο μ΄αγαπάς κι εσύ καλό μου και πατσίσαμε. Ντόμπρα πράματα. Ενώ τώρα, ζήλειες, καβγαδάκια, την κοίταξες και σε κοίταξε και ποιος ήταν στο τηλέφωνο και τα γνωστά.

Πρέπει λοιπόν να βρεθεί τρόπος να μάθουμε ν’ αγαπάμε όσο ακριβώς μας αγαπάει κι ο άλλος. Ούτε αγαπο-γραμμάριο παραπάνω. Κάποιος να ανακαλύψει ένα χάπι, να το πίνουνε κι οι δυο και ν’ αγαπιούνται, ρε παιδιά. Ή ένα ξόρκι τέλος πάντων, να το σερβίρω του αγαπητικού κάθε μέρα με τον καφέ του και να ξέρω ότι θα μ΄αγαπάει όσο καιρό εγώ το επιθυμώ. Τον βαρέθηκα; Σταματάω τη δόση του και μην τον είδατε. Κι ούτε κλάμματα κι ούτε οδυρμοί και τα γνωστά σπαραξικάρδια.

Θυμήθηκα κι εκείνη την ωραία ταινία με τον Jim Carrey, την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Φοβερή σύλληψη, μη μου πείτε! Αν δε με απατά η μνήμη μου (γιατί έχει και 2 χρόνια που την είδα) πάει αυτός σ’ έναν επιστήμονα και του βγάζει από το μυαλό του όλο του το παρελθόν με τη λεγάμενη. Και δε θυμάται τίποτα λέμε απ’ όσα έζησε μαζί της και είναι ευτυχισμένος (νομίζει!) Να μου το θυμηθείτε πως μια μέρα στο εγγύς μέλλον μέχρι εκεί θα φτάσουμε. Θα παίρνουμε ένα χάπι και θα ξεχνάμε επιλεκτικά. Κι ούτε να σκίζουμε φωτογραφίες, να καίμε ρούχα και να αλλάζουμε χρώμα στις κουρτίνες κατά το λαϊκό άσμα. Πολιτισμένα πράματα.

Και μετά να σε δω φρέσκο φρέσκο κι άπειρο στη νέα σου σχέση, λευκό χαρτί, να ξεκινάς απ’ το μηδέν, να σε χαρώ. Είμαι σίγουρη ότι τα ίδια λάθη θα ξανακάναμε, τα ίδια πρόσωπα θα ερωτευόμασταν. Λες και κάποιος μας έκανε μάγια.


"Είναι εύκολο να σβήσεις κάποιον από το μυαλό σου,
αλλά δύσκολο να τον βγάλεις από την καρδιά σου"

Capisci?


Όλα ροζ

Photo by temabina


Σήμερα ξύπνησα με πονοκέφαλο. Και με διάθεση πέρα για πέρα ροζ. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν και το ροζ ποτέ δεν ήταν από τ΄αγαπημένα μου χρώματα. Σήμερα όμως δεν ξύπνησα με χαμόγελο ούτε με γλυκιά μελαγχολία. Απλά ροζ.

Ροζ θλίψη, ροζ μη-χαμόγελο, ροζ απελπισία, ροζ everything

Ροζ γιατί μου φέρνει στο νου παιδικά ρουχαλάκια, φιόγκους και κορδέλες για τα μαλλιά. Ροζ γιατί έχει το χρώμα και το άρωμα της τσιχλόφουσκας. Γιατί θα ‘θελα να έχω ένα κοριτσάκι για να το φροντίζω. Γιατί θα’ θελα να κοιμάσαι μαζί μου τα βράδια και να ξυπνώ κάθε πρωί στο πλάι σου.

Ροζ... για κείνη τη
φούστα με τα καθρεφτάκια, που μου ’πες πως θες να τη φοράω όταν συναντηθούμε. Ήταν φούξια πριν 2 χρόνια, μα την ξέβαψαν τα καλοκαίρια.

Ροζ... για τα όνειρα που ήταν κόκκινα μα πήραν φως.

Ξεθωριασμένα όνειρα,

ξεβαμμένα ρούχα

της ζωής μου.


Ίσως πάλι να μην είναι τόσο άσχημο το ροζ, ίσως τελικά να μου πηγαίνει κιόλας.


Θα πρέπει απλά

σιγά σιγά

να μάθω

να το αγαπάω.



Κάνε μια ευχή

Photo by Aiae

Λοιπόν ας υποθέσουμε ότι συναντάμε ένα τζίνι και μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε 1 μόνο ευχή αντί για 3. Εδώ σας θέλω!

Εγώ πάντως το έχω σκεφτεί. Θέλω μια μηχανή διακτινισμού και τίποτα άλλο. Θα σας εξηγήσω γιατί. Καθόμουν σήμερα ωραία και καλά μ’ ένα φιλαράκι και τρώγαμε (τα φαγητά της μαμάς του, διότι εγώ ως γνωστόν δε μαγειρεύω). Και λέγαμε τι θα θέλαμε από τη ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι. Εγώ λοιπόν θέλω μια μηχανή διακτινισμού.

Είναι πολύ απλό. Πρέπει να είμαι στη δουλειά στις 9, αλλά χρειάζομαι μισή ώρα να ετοιμαστώ και τουλάχιστον μιάμιση ώρα για να φτάσω. Βάλε κι ένα τέταρτο της ώρας να πιω έναν καφέ να συνέλθω, ξεπερνάμε τις 2 ώρες, άρα πρέπει να ξεκινήσω στις 7 παρά. Εκτός κι αν διακτινιστώ! Με τη μηχανή διακτινισμού επίσης, το μεσημέρι τελειώνοντας, μπορώ σε 1 λεπτό να είμαι σε παραλιακό ταβερνάκι για να πιω τα ουζάκια μου με τις φίλες μου (έχουν κι αυτές μηχανή διακτινισμού εννοείται) και νωρίς το απόγευμα να είμαι σπίτι για την απαραίτητη siesta και το καθημερινό beauty sleep μου. Αργότερα για μια βόλτα στη Ρώμη ή για καφέ στο Παρίσι και το βράδυ στα clubs του Λονδίνου και πάει λέγοντας.

Τα Σαββατοκύριακα και φυσικά τα καλοκαίρια μπορώ να απολαμβάνω εξωτικές πλαζ και τροπικούς προορισμούς και να γυρίζω να κοιμάμαι σπίτι μου, οπότε γλιτώνω έξοδα αεροπλάνων και ξενοδοχείων. Μην ξεχάσω ν΄αναφέρω την οικονομία χρόνου φυσικά. Μπορώ επίσης να έχω γκόμενο σε όποια πόλη ή χώρα θέλω, εφόσον μπορώ να τον βλέπω λέγοντας απλά «Σουσάμι άνοιξε». Φυσικά δεν χρειάζομαι αυτοκίνητο, οπότε δεν έχω έξοδα βενζίνης, σέρβις, ασφάλειας κλπ. Μου έχουν λυθεί τα χέρια λέμε. Δεν ξέρω βέβαια το κόστος μιας μηχανής διακτινισμού, αλλά είμαι διατεθειμμένη να πλερώσω όσο όσο! Μια φορά στα χίλια χρόνια τ΄αγοράζεις αυτά.

Βέβαια όλες αυτές οι σκέψεις έγιναν με συνοδεία άφθονου κρασιού και δεν ξέρω όταν ξενερώσω τι θα σκέφτομαι γι αυτά που έγραψα μόλις τώρα, πάντως δε μου φαίνεται κακή ιδέα γενικά. Για να μη με κάνετε κι αισθάνομαι ασχημα, κάντε κι εσείς μια ευχή και γράφτε την στα σχόλια παρακαλώ, έτσι για να συγκρίνουμε μετά. Και να 'χετε πιει κι ένα μπουκάλι πρώτα για να ΄μαστε επί ίσοις όροις, ‘ντάξει;

By the way, μεθυσμένη ψήφισα!
Μπορώ να διακτινιστώ στο κρεβάτι μου τώρα;


To know us betta

Με λένε nosy και είμαι καλά! Αυτό το έγραφα παλιά και στο προφίλ μου, αλλά το ξαναλέω μήπως και το πιστέψετε –και μαζί με σας κι εγώ. Είπα να γράψω λίγα λόγια για μένα, έτσι βρε παιδί για να γνωριστούμε καλύτερα.

Σε 2 μήνες κλείνω τα 36. Μου αρέσουν τα ταξίδια και τα ξύδια. Ξέρω πως αυτά τα δύο δεν ταιριάζουνε, αλλά μήπως ταίριαζα εγώ με τους άντρες της ζωής μου; Έμεινα καιρό μαζί τους όμως! Με ανέχτηκαν και τους ανέχτηκα, πάμε τώρα παρακάτω. Από γλυκά προτιμώ ό,τι έχει σοκολάτα, οπότε αν ποτέ μου κάνετε επίσκεψη, ξέρετε τι να μου φέρετε. Στην ανάγκη, κι ένα κρασί καλό είναι. Οι ευπορότεροι ας φέρουν κόσμημα.

Το πρωί που ξυπνάω είμαι συνήθως λίγο πρησμένη και τσαλακομούρα, αλλά κατά γενική ομολογία «τρώγομαι». Αν κάποτε έχετε την ευτυχία να με συναντήσετε, θα είναι βραδυνές ώρες, οπότε δεν ανησυχώ, ας είναι καλά το σκοτάδι και το make up!

Γελάω πολύ, μιλάω περισσότερο, πίνω αρκετά και δεν καπνίζω. Μου αρέσει πολύ το φαγητό, αλλά δε μου φαίνεται. Δε μαγειρεύω ποτέ, οπότε αν δεν φέρει ταπεράκι η μαμά, συνήθως ψωμολυσσάω. Στην κουζίνα θα μπω μόνο για να πάρω το ανοιχτήρι για τη μπύρα ή για να φτιάξω φραπέ. Άντε το πολύ πολύ καμιά σαλάτα ή 2 τοστ. Φυσικά δεν το μαρτυράμε όταν έχουμε άντρα στο σπίτι. Μη σας πω ότι τότε βάζω όλη μου την τέχνη, μη μας περάσουν και για ανεπρόκοπες!

Τις ώρες που δεν οδηγώ, δε δουλεύω ή δεν κοιμάμαι, συνήθως γυμνάζομαι, ασχολούμαι με τις γάτες μου ή με το blog μου. Αυτό το τελευταίο μέχρι πριν 2 μήνες δεν ήξερα τι είναι, αλλά είναι να μην κάνει η μύγα κώλο... Πού θα μου πάει, θα βαρεθώ σύντομα και θα ησυχάσετε. Υπομονή!

Με τον εαυτό μου προσφάτως τα πάω μια χαρά. Παλιά δεν πολυμιλούσαμε, δεν ταιριάζανε τα χνώτα μας που λένε. Είπα όμως να κάνω μια προσπάθεια και να μείνω λίγο μόνη μαζί μου, μπας και συνηθίσουμε η μια την άλλη. Νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο.

Βασικά, δεν είναι καθόλου κακός ο μισός μου εαυτός, ο άλλος μισός είναι το πρόβλημα. Αυτό εδώ το blog είναι καθαρά μια απόπειρα συνεύρεσης των δυο μου εαυτών. Δεν ξέρω ποιον απ΄τους δυο συμπαθείτε, η αλήθεια είναι πως χέστηκα. Το θέμα είναι να μου αρέσω εμένα. Όχι απ’ έξω, αλλά από μέσα, γιατί εδώ είναι το δύσκολο. Πώς δεν έρχεσαι σε ρήξη με τις επιλογές σου; Πώς αποδέχεσαι τα λάθη του παρελθόντος; Πώς συνεχίζεις και πώς τραβάς κουπί μόνη; Βαριά κι ασήκωτη η μοναξιά...

Βλέπω όμως πως πολύ το βάρυνα, ενώ δεν ήταν αρχικά αυτός ο σκοπός μου. Είδες τι περίεργη που είναι η ζωή; Γι αλλού ξεκινάς κι αλλού σε βγάζει! Άιντε, στην τελική να περνάμε καλά θέλουμε όλοι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Πόσα χρόνια ακόμα θα ζήσουμε βρε αδερφέ;

Αγόρια, χάρηκα που τα είπα. Κορίτσια, πάρτε μια Cindy να γουστάρετε, όσο εγώ θα ετοιμάζομαι για κεραμιδότσαρκα. Γιατί θέλουμε να περνάμε καλά λέμε. Καλό Σαββατόβραδο.

Νιαρ!

Stars


Picture by Maria Binderup

Από μικρή θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου λέει πως όταν πέφτει ένα αστέρι, κάποιος πεθαίνει και κάποιος γεννιέται την ίδια στιγμή. Μου ‘λεγε να κάνω και μια ευχή. Κι ότι θα βγει αληθινή.

Τόσες που έχω κάνει... αν ήταν αλήθεια...

Δοκίμασα και να τα μετρήσω τ’ αστέρια, άπειρες νύχτες καλοκαιριού ξαπλωμένη στην υγρή άμμο. Συνήθως ζαλιζόμουν κάπου κοντά στο 100 και γύριζα το βλέμμα μου αλλού.

Μέσα στη νύχτα, τα μάτια σου γυάλιζαν στο σκοτάδι.

Τι να τα κάνω τ’ αστέρια, αν έχω τα μάτια σου;




Μάτια καθρέφτες

Θυμάται το βλέμμα του το βράδυ που τον συνάντησε. Μάλλον χαράματα ήταν, με το πρώτο φως της μέρας. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. Σκέφτηκε πως ίσως έφταιγε ο καπνός. Ήταν ένα βλέμμα αρρενωπό, αγριεμένο απ’ το ποτό και πονεμένο, μα συνάμα πιστό και φιλικό, βλέμμα σκύλου ήταν που μόλις του είχαν δώσει μια κλωτσιά. Σχεδόν το λάτρεψε! Το είδε να γαληνεύει λίγες ώρες μετά καθώς τη χάζευε, το είδε να γλυκαίνει και να γίνεται τρυφερό και πάλι να θεριεύει και να γίνεται αγέρωχο, αντρίκιο, θολό απ’ τον πόθο, μα πάντα καθαρό. Πάντα!




Τι να του είπαν άραγε τα δικά της μάτια;


Χαράζει

Πηνειός


Χθες
είδα την
ανατολή!
Οδήγησα μια ολόκληρη ώρα
μες τη
νύχτα
πριν το χάραμα.
Μου άλλαξαν πάλι το πρόγραμμα στη δουλειά.
Χαλάλι τους! Είδα την
ανατολή!
Και τα πρώτα
καφε-κίτρινα φύλλα.
Μετά άρχισε η βροχή

.

Τη φωτογραφία τράβηξε ο αδερφός μου από τα Αμπελάκια


Αναζητώντας την Αγάπη (μέρος δεύτερο)

Photo by TinyPilot

Συνέχεια από το προηγούμενο

Πέρασαν πάλι μήνες και το αγόρι έψαχνε κι έψαχνε μα δεν έβρισκε την αγάπη του. Διέσχισε την έρημο, πείνασε και δίψασε μα δεν το έβαλε κάτω, θυμόταν τα λόγια της γιαγιάς και συνέχιζε.

Μια μέρα συνάντησε μια καμήλα. Της ζήτησε νερό λίγο νερό να πιει μα εκείνη ήθελε αντάλλαγμα. Δεν είχε τίποτα να της δώσει εκτός από το ασημένιο χτενάκι. Η καμήλα το ήθελε, όμως εκείνος προτίμησε να μείνει διψασμένος παρά να το ανταλλάξει. Ήταν σημαντικό.

Συνέχισε λοιπόν την αναζήτηση μέχρι τη μεγάλη στέπα. Ήταν κουρασμένος κι αδυνατισμένος, αλλά δεν πήρε το δρόμο της επιστροφής. Μέχρι που συνάντησε ένα λύκο. Το αγόρι του ζήτησε κάτι για να φάει αλλά κι λύκος ήθελε αντάλλαγμα. Κοίταξε το ασημένιο χτενάκι μιας κι ήταν το μόνο που μπορούσε να του δώσει. Όμως προτίμησε να το κρατήσει, καθώς ήταν το μόνο που του είχε απομείνει για συντροφιά στο ταξίδι του. Δεν έπρεπε να το χάσει.

Έφτασε μέχρι τον παγωμένο βορρά. Εκεί κρύωνε πολύ και ήταν τόσο κουρασμένος κι απογοητευμένος που ευχόταν να είχε πεθάνει. Μια πολική αρκούδα τον λυπήθηκε και του πρόσφερε ένα τομάρι γούνα, όμως ήθελε κι αυτή αντάλλαγμα, τίποτα δεν είναι δωρεάν, για όλα υπάρχει αντίτιμο. Το αγόρι προτίμησε να πεθάνει, παρά ν’ αποχωριστεί το χτενάκι με την τυρκουάζ πέτρα. Ήταν το μόνο που του θύμιζε την αναζήτησή του. Αφού δεν είχε βρει την αγάπη του, τίποτα δεν τον ένοιαζε πια. Θα γύριζε πίσω κι ας πέθαινε στο δρόμο.

Όταν έφτασε πίσω, είχαν ήδη περάσει χρόνια. Η μορφή του είχε αλλάξει, αλλά κι από μέσα του δεν ήταν πια ο ίδιος. Είχε γεράσει ψυχικά. Τι είχε κερδίσει τόσα χρόνια; Αφόρητη μοναξιά στις περιπλανήσεις του κι ένα ασημένιο χτενάκι με μια πέτρα τυρκουάζ. Τι ειρωνία! Κι η αγάπη; Πού ήταν η αγάπη του;

Ένας χτύπος στην πόρτα τον διέκοψε από τις σκέψεις του. Άνοιξε. Μπροστά του στεκόταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Δεν ήταν πια η ίδια Ήταν κι αυτή γερασμένη, το πρόσωπό της σκαμμένο από το χρόνο, το βλέμμα της ξέθωρο και κουρασμένο, μα είχε ακόμα εκείνη τη γνώριμη γλύκα και τη ζεστασιά της παλιάς της νιότης. Τον αγκάλιασε.

«Πού ήσουν; Άργησες!» του είπε βουρκωμένη.
«Έψαχνα την αγάπη μου, μα δεν τη βρήκα πουθενά. Ξέρεις πώς είναι να ψάχνεις κάτι για χρόνια και να γυρίζεις πίσω μ’ άδεια χέρια; Να το αναζητάς παντού και να μην το βρίσκεις; Έχεις χάσει κάτι ποτέ;» τη ρώτησε κλαίγοντας.
«Ναι» του απάντησε το κορίτσι. «Είχα χάσει ένα ασημένιο χτενάκι μικρή. Ήταν δώρο της γιαγιάς μου κι είχε πάνω μια πέτρα τυρκουάζ. Χρόνια το έψαχνα μα έπειτα έχασα κάθε ελπίδα»

Εκείνος σάστισε! Έβαλε το χέρι στην τσέπη απ’ το φθαρμένο του σακάκι κι άγγιξε το πολύτιμο χτενάκι. Ήταν ακόμα εκεί. Κι εκείνη ήταν πάντα εκεί...



ΤΕΛΟΣ

Αναζητώντας την Αγάπη (μέρος πρώτο)


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι σαν όλα τ’ άλλα. Ζούσε σε μια μεγάλη πόλη, όπως εγώ, όπως εσύ. Τα είχε σχεδόν όλα, όμως δεν ήταν ευτυχισμένο. Του έλειπε η αγάπη κι η ζωή του φαινόταν μισή. Αποφάσισε λοιπόν μια μέρα πως θα ψάξει να τη βρει. Θα πήγαινε όπου χρειαστεί προκειμένου να βρει την αγάπη του.

Το πρωί που ξεκίνησε, συνάντησε στην είσοδο το κορίτσι της διπλανής πόρτας.
«Φεύγω» της είπε «Θα λείψω καιρό, μην ανησυχήσεις»
«Πού πας;»
τον ρώτησε εκείνη
«Πάω να ψάξω την αγάπη μου»
«Πού θα ψάξεις;»
«Παντού»
«Θα μου λείψεις. Να προσέχεις. Καλή τύχη!»
Το κορίτσι τον αποχαιρέτησε με μια αγκαλιά.

Πέρασαν μήνες. Το αγόρι διέσχισε θάλασσες, βουνά, ποτάμια μα δεν είχε βρει ακόμα την αγάπη του. Αναρωτιόταν μήπως τη συνάντησε και δεν την αναγνώρισε. Μήπως δεν την πρόλαβε για λίγα λεπτά σε κάποια στροφή, μήπως εκείνη του κρυβόταν για να του παίξει παιχνίδια, μήπως ήθελε απλά να τον δυσκολέψει. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο απογοητευόταν και μαράζωνε μέρα με τη μέρα.

Ένα σούρουπο τον βρήκε να κάθεται κάτω από ένα δέντρο στο δάσος. Ήταν θλιμμένος και δεν πρόσεξε τη γριούλα που τον πλησίασε ξαφνικά.
«Τι κάνεις μόνος εδώ παιδί μου μέσα στην ερημιά;» τον ρώτησε η γιαγιά.
«Ψάχνω να βρω την αγάπη μου» της είπε «όμως κουράστηκα να την ψάχνω κι εκείνη να μην έρχεται. Φοβάμαι πως δεν υπάρχει, γιαγιά. Λέω να γυρίσω πίσω»
«Συνέχισε»
του είπε εκείνη «Για όλους μας υπάρχει κάπου μια αγάπη. Θα τη βρεις. Κι αν όχι, θα σε βρει εκείνη.»
«Πώς θα την αναγνωρίσω; Αν με προσπεράσει και δεν τη δω; Αν δεν την προσέξω καν;»
τη ρώτησε με ανησυχία.
«Μη φοβάσαι. Όταν τη δεις, θα την αναγνωρίσεις αμέσως» τον καθησύχασε η γριούλα. «Μόνο μη σταματήσεις να την ψάχνεις. Και να έχεις πάντα τα μάτια και την καρδιά ανοιχτά! Να, πάρε κι αυτό για φυλαχτό, θα σου φέρει γούρι» και του έδωσε ένα μικρό κοριτσίστικο ασημένιο χτενάκι με μια πέτρα τυρκουάζ.
«Ήταν της εγγονής μου, μην το χάσεις!» είπε η γιαγιά κι όσο ξαφνικά ήρθε, άλλο τόσο ξαφνικά εξαφανίστηκε, αφήνοντάς τον πάλι μόνο στο δάσος να κοιτά γύρω του με απορία.



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πανσέληνος


Photo by vandalised

Χθες δεν την είδα, είχε συννεφιά. Αλλά αυτή ήταν εκεί, την ίδια ώρα που εγώ αναλωνόμουν σε ποτά και ξενύχτια. Κι εσύ την είδες από κάπου αλλού...
Γεμάτο φεγγάρι. Χιλιοτραγουδισμένο κι αγαπημένο. Συντροφιά που μπορεί να σε τρελάνει ή να σε κατευνάσει τις δύσκολες ώρες. Φως απόκοσμο, μαγικό!
Πόσα δεν έχουν γραφτεί... πόσα έχουν μείνει ανείπωτα...


Κλείσε τα μάτια κι άκου...

Iggy Pop - Moonlight Lady.mp3
Maggie Reilly - Moonlight Shadow
The Waterboys - The Whole of the Moon
Enya - Tea-House Moon.mp3
Sting - Sister Moon.mp3
.
.
.
.
.

Σε όσους ήταν μόνοι χθες.

Γέλα μου!

Photo by bagassera

"Αν δεν υπήρχαν επισκέπτες,
όλα τα σπίτια θα ήταν τάφοι"
Kahlil Gibran

.
.

Τώρα που θα βγεις από το σπίτι,
φόρα πάλι εκείνη τη μάσκα με το χαμόγελο.
Θα συναντήσεις κόσμο.
Μη δουν, μην καταλάβουν.
Μην τους αφήσεις.!
.
Κι η παράσταση συνεχίζεται...

Σύννεφο ήταν και πέρασε

"Each cloud has a silver lining"




Τελικά συχνά αποδεικνύεται πως η οδήγηση λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία. Σήμερα ήμουν μόνη στη διαδρομή. Καλύτερα, δεν είχα όρεξη κανέναν. Ο καιρός μουντός συνεχώς, αλλά δε με νοιάζει, το Μεγάλο Γκρίζο το έχω αφήσει πίσω μου και δεν ξαναγυρνώ με τίποτα πια.

Τα φύλλα στα δέντρα είναι ακόμα καταπράσινα, λες και το φθινόπωρο δε θέλει να ‘ρθει. Κίτρινα πουθενά ακόμα, μόνο ελάχιστα πιο ανοιχτές αποχρώσεις του κυπαρισσί. Θα ‘θελα να ‘χα μια ψηφιακή, να φωτογραφίζω τη διαδρομή κομμάτι κομμάτι και να σας τη δείχνω. Με συναρπάζουν οι αλλαγές στη φύση. Λίγοι από μας έχουμε την ευκαιρία να τις ζούμε, να τις βλέπουμε να κάνουν τον κύκλο τους, να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Κατά κάποιο τρόπο είμαι τυχερή...

Στην επιστροφή, με συνόδευαν τραγούδια της Cesaria Evora κι ήταν συμπλέκτης, φρένο, γκάζι τα πεντάλ σ’ ένα πιάνο κι ήθελα να ‘μουν ακορντεόν στην αγκαλιά του και φυσαρμόνικα στα χείλη του να με παιδεύει. Να βάλω λουλούδια σε λυτά μαλλιά και κόκκινο μετάξι, να βγω ξυπόλητη και να χορέψω στην άμμο. Λικνίζομαι στο ρυθμό του Angola και βρέχω τα πόδια μου στη θάλασσα.

Ξαφνικά στο Νεοχώρι ένα αγόρι με ποδήλατο πετάγεται στο δρόμο από το πουθενά. Παρατρίχα! Πρέπει να προσέχω. Στην Αρναία συναντώ μποτιλιάρισμα χειρότερο κι απ’ αυτό της Τσιμισκή σε ώρες αιχμής. Στα Βασιλικά πετυχαίνω λαϊκή. Δε με νοιάζει, είναι Παρασκευή και γυρίζω σπίτι. Ήταν ωραία η επιστροφή σήμερα. Τη Δευτέρα πάλι....

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη κι επεξεργασμένη από τον Αχιλλέα

Blues


Photo by EvilxElf

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με χάλια διάθεση. Βασικά δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Η μέρα έξω βροχερή, αλλά δε βαριέσαι... και μέσα βρέχει. Κι έχω να πάω και στη δουλειά. 90 καταραμένα χιλιόμετρα! Αυτά που με ήλιο αντέχονται, με βροχή δεν παλεύονται. Και πονάει κι η κοιλιά μου γαμώτο. Πονάει και το μυαλό μου. Όλα πονάνε...

Φέρτε μου πίσω τα καλοκαίρια μου, αλήτες!

Human Behaviour


Photo by impartialbeing


Δεν τους καταλαβαίνω μερικούς ανθρώπους. Ίσως βέβαια ούτε κι αυτοί να με καταλαβαίνουν. Είναι ολοφάνερο πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Συχνά με προβληματίζουν.

Ανθρώπινη συμπεριφορά: Μεγάλο κεφάλαιο, ατελείωτο. Από που ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Σκεφτόμουν σήμερα όσα έγιναν στη μπλογκόσφαιρα τις τελευταίες μέρες κι απορούσα. Κακεντρεχή σχόλια σε πικρόχολα posts, προσωπικές επιθέσεις από και προς άτομα που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, άσχετοι που αναμείχθηκαν, συμφέροντα, διαπλεκόμενοι, αργόσχολοι και κάπου στη μέση οι αδαείς ν’ αναρωτιούνται τι έγινε και πόσα επεισόδια έχασαν απ’ το σήριαλ.

Παρέες και κλίκες, διαγραφές και αποχωρήσεις μελών, περίεργα e-mail από ανώνυμους κι αμφιβόλου φύλου άτομα, απειλητικά τηλεφωνήματα... ε αφήστε με ήσυχη πια, δε θέλω να ξέρω τίποτα, ήταν ένα κακόγουστο αστείο.

Κι εκτός μπλογκόσφαιρας ... άντρες που άλλα σκέφτονται, άλλα λένε κι άλλα εννοούν, φίλοι/ες που δεν δίνουν σημεία ζωής. Θέλω να ξέρω πού στέκομαι με τους ανθρώπους, να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Πόσο δύσκολο είναι να πεις...

«σε θεωρώ φίλη/ο μου»
«μου αρέσεις»
«θα ήθελα να μη χαθούμε»
«θέλω να σου μιλήσω»
«θέλω να σε δω, να σε αγγίξω, να σε μυρίσω, να σ΄αγκαλιάσω,
να σε φιλήσω και μετά να φύγω»
«θέλω να μείνω μόνος/η απόψε»
«σ’ αγαπάω»
«σε σκέφτομαι»
ή
«θα προτιμούσα να μην ξαναβρεθούμε»
«δε μου αρέσει η παρέα σου»
«μ΄ ενοχλούν οι τρόποι σου»
«δε σε γουστάρω ρε φίλε»
«μη μου ξανατηλεφωνήσεις»
«άι γαμήσου»....

Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή; Άι γαμήσου!

Κι η μουσική... πάντα εκεί η μουσική... να συνοδεύει συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες... να συνδέει στιγμές, πρόσωπα, καταστάσεις, να σ΄ εμποτίζει, να κολάει στο πετσί σου και να μη σ’ αφήνει να ξεχνάς. Όχι! Μην ξεχνάς, μην ξεχνάς, μην ξεχνάς...

Απορείς;Τι δεν κατάλαβες;

Δε χρειάζεσαι πυξίδα, ούτε χάρτη. Δεν υπάρχει λογική.


Think poδitive

Παραβολών τέλος (φτου και βγαίνω)

Photo by BlueSkyhawk


Δεν πρόκειται να σας τα πρήξω άλλο με παραβολές, υπόσχομαι πως αυτή θα είναι η τελευταία. Αφιερωμένο σε όσους τους παίρνει από κάτω προσφάτως. Ξυπνήστε βρε! Και κάντε το δικό σας.

Που λέτε... κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος τους ήταν να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου. Πολλοί αργόσχολοι μαζεύτηκαν να χαζέψουν και να κάνουν κερκίδα. Ο αγώνας άρχισε. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: "Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."
Οι ίδιοι οι βάτραχοι που άκουγαν τα αποθαρρυντικά σχόλια, άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους. Ο κόσμος όμως συνέχιζε: "Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."
Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους και σταματούσαν. Όλοι εκτός από έναν, που δεν έδινε σημασία και συνέχιζε να σκαρφαλώνει.
Στο τέλος, μόνο αυτός και μετά από τρομερή προσπάθεια κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή. Ένας από τους χαμένους βατράχους, απορώντας για το κατόρθωμα, πλησίασε να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε κι ανέβηκε στην κορυφή. Τότε προς μεγάλη του έκπληξη συνειδητοποίησε ότι... ο βάτραχος που νίκησε ήταν κουφός!!!

Ποτέ μην ακους ανθρώπους που έχουν την κακή συνήθεια να είναι αρνητικοί. Σου κλέβουν τους μεγαλύτερους πόθους και τις λαχτάρες της καρδιάς σου. Πάντα να κάνεις τον κουφό απέναντι σε όσους σου λένε ότι δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου ή να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

Πηγή: http://www.simonerossi.it/ranocchio/index.htm

SEX

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια...




Photo by 76 dragons


Παραβολών συνέχεια

Η γυναίκα και το φίδι

Photo by podobycko


Και μια και ξεκινήσαμε με παραβολές, είπα να γράψω κι ετούτη, που λίγο πολύ έχει το ίδιο νόημα με την προηγούμενη. Έχει γίνει και τραγούδι, ακούστε το!


Ήταν λοιπόν μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα και μια γυναίκα γυρνώντας σπίτι της από τη δουλειά βρήκε στον κήπο της ένα κουλουριασμένο φίδι. Το φίδι προφανώς βρισκόταν σε χειμερία νάρκη. Η άμυαλη γυναίκα το λυπήθηκε και το πήρε σπίτι της να το σώσει από το κρύο. Το τύλιξε με μια κουβέρτα και το έβαλε κοντά στη φωτιά να ζεσταθεί. Κάποια στιγμή το φίδι ξύπνησε κι άρχισε να κουνιέται. Τότε η πανηλίθια το πήρε αγκαλιά κι άρχισε να το χαϊδεύει. Εκείνο όλο και ξεκουλουριαζόταν, όλο και μεγάλωνε καθώς ζεσταινόταν, ώσπου ξετυλίχτηκε ολόκληρο και της πάτησε μια δαγκωνιάααα.
«Αχάριστο φίδι!» λέει τότε η γυναίκα. «Αυτό είναι το ευχαριστώ που σε πήρα σπίτι μου και σε ζωντάνεψα; Έτσι θα με ξεπληρώσεις;»
«Μη λες βλακείες, γλυκιά μου»
απάντησε ο όφις. «Ήξερες ότι έβαζες φίδι στον κόρφο σου, μη μου ζητάς και τα ρέστα τώρα!»

Θα μου πείτε, τι μ’ έπιασε και σας σας τα λέω όλα αυτά. Τη μια ο σκορπιός με το βατράχι, την άλλη η γυναίκα με το φίδι… ε όλο και κάτι θα υπαινίσσομαι κι εγώ η γάτα. Beware! Θα έχει και συνέχεια, part three, για να κλείσει η τριλογία. Μην αλλάξτε κανάλι, θα σας παρακολουθώ. Τι τα ‘χω τα μουστάκια μου, για φιγούρα;

Παρεμπιπτόντως, εμένα τώρα το φίδι κάτι μου κάνει ως φαλλικό σύμβολο κι έχω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου για το τι θέλει να πει ο ποιητής. Κι ο Al Wilson πονηρούλης μου ακούγεται (εκείνο το ssssssighed the sssssnake με τρελαίνει). Δεν θα το αναλύσω όμως, γιατί θα σκεφτείτε ότι είμαι πορνόμυαλη και καραδοκεί κι ο Γείτων για να μου την πει. Άντε πάρτε και τις στίχοι για να καταλάβετε. Φιλούμπες. Νιαρ!



Ευχαριστώ τον Nada για τους στίχους


Sexy minutes (Σ’ έξι λεπτά)

Photo by Xingz




Λοιπόν σήμερα το άκουσα και αυτό! Στο ραδιόφωνο. Πρόκειται –λέει- για μια νέα υπηρεσία που έχει κάνει θραύση στην Αμερική, κι έχει έρθει και στην Ελλάδα. Λέγεται Speed Dating και λειτουργεί ως εξής: Είσαι μόνος/η και ψάχνεις νέες γνωριμίες. Ερωτικές εννοείται. Κάνεις εγγραφή και σε φέρνουν σε επαφή με άτομα που ταιριάζουν στο προφίλ που αναζητάς. Μέχρι εδώ καλά ε; Δε διαφέρει σε τίποτα από τα απλά γραφεία συνοικεσίων.

Τι το καινοτόμο υπάρχει εδώ λοιπόν; Το ότι η γνωριμία με τους ενδιαφερόμενους διαρκεί μόνον 6 λεπτά. Ναι, καλά ακούσατε. Έξι ολόκληρα λεπτά! Βασικά κι εγώ όταν το άκουσα νόμιζα πως κάτι δεν κατάλαβα καλά. Το «πάμε για ένα στα γρήγορα» το ήξερα, φαγητό στα γρήγορα επίσης έχω φάει, καφέ στα γρήγορα ναι, αλλά ραντεβού στα γρήγορα πρώτη φορά άκουσα.

Έχει βάση όμως –λέει- επιστημονική. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει, δε χρειαζόμαστε πάνω από 2-3 λεπτά συνομιλίας με κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου για να καταλάβουμε αν αυτό μας ενδιαφέρει ερωτικά. Βασικά οι φερομόνες γίνονται αντιληπτές από τα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά τέλος πάντων, θες να πεις και δυο κουβέντες βρε αδερφέ, να δεις μήπως ο άλλος με το που το ανοίγει πετάει βατράχια. Βασικά εγώ τώρα θυμήθηκα εκείνο το παλιό που λέγανε «από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει» κλπ. Σαν να μην έχουν κι άδικο μου φαίνεται.

Οπότε έρχεσαι σε επαφή με 10 άτομα τη φορά κι έχεις μόνο 6 λεπτά με τον καθένα για ν’ αποφασίσεις αν σου κάνει «κλικ». Και μετά επιλέγεις αν θα ήθελες να τον ξαναδείς. Θα πρέπει φυσικά το ίδιο να επιθυμεί κι αυτός για σένα. Η όλη διαδικασία γίνεται –λέει- σε κάποιο χώρο που θυμίζει καφέ-μπαρ και στοιχίζει 40 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ποτού.

Η υπηρεσία λειτουργεί ήδη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από το καλοκαίρι. Σπεύσατε! Θα σας έδινα και link αλλά θα θεωρηθεί διαφήμιση, ψάξτε και κάτι μόνοι σας ρε μπακούρια!

Πλάκα-πλάκα το έχω συζητήσει το θέμα μ’ έναν φίλο μου ψυχολόγο και με διαβεβαίωσε ότι έτσι είναι. Έχουν γίνει και πειράματα που έδειξαν ότι μέσα σ’ ένα χώρο με πολλά άτομα, ασυνείδητα το μάτι μας πέφτει σε κάποιους και λίγα μόνο δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να καταλάβουμε αν αυτά τα άτομα μας έλκουν ερωτικά. Δε σας είπα και κάτι καινούριο φαντάζομαι. Μετά από μια ολιγόλεπτη κουβέντα μπορεί να αναθεωρήσουμε ή να ενισχύσουμε την αρχική μας εντύπωση. Προσωπικά, συνήθως ξέρω από την αρχή αν με κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου επιθυμώ διακαώς να συνάψω ερωτική σχέση ή να παραμείνω σε φιλικό επίπεδο. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και με τους περισσότερους.

Εσείς βρε παιδιά πώς το βρίσκετε σαν ιδέα αυτό το καινούριο ραντεβού ταχύτητας; Όχι τίποτ’ άλλο, απλά να οργανωθούμε λίγο!

Kiss off

Photo by littleredelf




Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Κυριακή 1 Οκτωβρίου and a Lovely Day που λέει κι ο Bill Withers. Καλά ξεκίνησε, μόνο που δεν εξελίχθηκε όπως ήταν αναμενόμενο και πολύ τα έχω πάρει. Θα αρχίσω λοιπόν να τα χώνω. (Τρέμε Μαντάλω, θα σου πάρω τα σκήπτρα!)

Για να καταλάβετε, εγώ χθες είχα μια πολύ ωραία πρόταση από γνωστό παραγωγό της τηλεόρασης να πάμε στα λουτρά Αριδαίας για spa. Καταρράκτες με θερμά νερά, μασαζάκια χαλαρωτικά μετά κι ό,τι ήθελε προκύψει. Μόνο που είχα κι άλλες δύο εξίσου δελεαστικές προτάσεις. Να πάω παραλία για ποδηλασία με εκλεκτό μέλος της μπλογκόσφαιρας και μετά να πιω καφέ με άλλα 2 επίσης εκλεκτά μέλη της μπλογκόσφαιρας. Ε και είπα, μια και δεν έχω κάθε μέρα την τιμή να συναντώ εκλεκτά μέλη (της μπλογκόσφαιρας ντε!) «έριξα» το φίλο που θα με πήγαινε στα λουτρά. Και τι κατάλαβα; Οι άλλοι 3 με γράψανε κανονικά. Στα π@π@ρια τους. Ουδέν όνειδος, ουδεμία αισχύνη λέμε που με στήσανε. 12 κι ούτε ένα τηλεφώνημα. Αχ και λίγα λέω. Κι έχω μείνει μαλάκας.

Το μόνο καλό σήμερα είναι που πήγα στη μάνα μου και είχε σολωμό. Ρίξαμε και κάτι κράσους κι ήρθε κι έδεσε. Όσο για σας αγαπητοί μου bloggers που με στήσατε, ένα έχω να σας πω:

I hope you know that this will go down on your permanent record!

Μετά συγχωρήσεως κιόλας. Σας αγαπώ!