"Αργοπεθαίνει"
"CURIOSITY KILLED THE CAT, BUT SATISFACTION BROUGHT IT BACK" EUGENE O'NEIL
Σήμερα με ξύπνησε ένα sms στις 07:18 (με την παλιά ώρα).
«Nosy, τι κάνεις; Όλα καλά;» έλεγε.
Ξανακοιτάζω το ρολόι για να σιγουρευτώ ότι τα μάτια μου δε βλέπανε πουλάκια από τις χθεσινές βότκες. Ήταν όντως 07:18!!! Το κινητό μου δεν έβγαλε αναγνώριση αποστολέα, μόνο τον αριθμό κι αυτό μπορεί να σημαίνει 2 πράγματα. Ότι ήταν: α) κάποιος παλιός γκόμενος που τον διέγραψα ή β) κάποιος/α που πολύ απλά ποτέ δεν πρόσθεσα στη λίστα μου. Αποκλείουμε το ενδεχόμενο λάθους, εφόσον γνώριζε το όνομά μου, σωστά; Αλλά όποιος κι αν ήταν τέλος πάντων, είναι δυνατόν να με θυμήθηκε στις 07:18 το πρωί; Δηλαδή γύρισε από ξενύχτι και αναρωτήθηκε πώς είμαι στη υγεία μου; Αγαμίες είχε; Δεν περίμενε να ξυπνήσω τουλάχιστον, να μου φέρει κρουασανάκια σοκολάτας και να πιούμε παρέα τον καφέ; Ε πώς αγόρι μου; Τι το περάσαμε εδώ, american bar; Γυρνώ πλευρό και συνεχίζω τον ύπνο μου.
Ξαναξυπνώ κατά τις 11:30 με την παλιά ώρα πάντα, άρα 10:30 με την καινούρια. Φτιάχνω φραπέ, ταΐζω τις γάτες και κάθομαι να δω αλληλογραφία και να διαβάσω blogs. Έξω έχει τέλεια μέρα. Σκέφτομαι πώς θα την αξιοποιήσω και αρχίζω τα τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς. Ε λοιπόν αυτό πρώτη φορά μου συνέβη. Πρέπει να έκανα καμιά 15αριά τηλεφωνήματα να κανονίσουμε για ούζα και στο τέλος έμεινα μαλάκας με το τηλέφωνο στο χέρι κι ένα ηλίθιο βλέμμα απορίας στο πρόσωπο. Μα όλοι σήμερα βρήκανε;
Προσοχή: Όποιος ήδη βαριέται, να μη διαβάσει παρακάτω, θα βαρεθεί περισσότερο.
Λοιπόν έχουμε και λέμε: Μια φίλη είχε να πάει στο εξοχικό του γκόμενου να ταΐσουνε το σκύλο και να ξεχορταριάσουνε. Ένας ήταν στη Σύρο εκδρομή και θα γυρίσει αύριο. Ένας τον έπιασε το αυχενικό του κι ήθελε αγάπη, στοργή και προδέρμ. Μια άλλη ήταν στο εξοχικό τους στο Θεολόγο και κάνανε κηπευτικές εργασίες. Κάποιος θα πάει στο νοσοκομείο τη μαμά του, αυτός εντάξει δικαιολογείται, είχε σοβαρό λόγο. Κάποιοι είχαν ήδη κανονίσει με άσχετη παρέα, άκυροι αυτοί. Άλλοι θα πηγαίνανε να φάνε στα πεθερικά (γνωστό χόμπυ αυτό όταν βαριέσαι να μαγειρέψεις, αλλά γι αυτό υπάρχουν κι οι ταβέρνες) Μια «φίλη» μου τα μασούσε, μάλλον είχε ραντεβού με γκόμενο, αλλά δεν ήθελε να το πει (μη φοβάσαι, δεν στον τρώμε!) Ο αδερφός μου ξενύχτησαν πολύ χθες και σήμερα θα τη βγάλουνε μέσα με ταινίες (αλλά δε με καλέσανε να φάμε ούτε να τις δούμε παρέα, θα το θυμάμαι αυτό!)
Όλοι τέλος πάντων είχανε ανειλημμένες υποχρεώσεις κι έτσι είμαι μόνη κι έρμη πρωινό Κυριακής με άδειο ψυγείο κι άδειο στομάχι. Κι έξω έχει έναν ήλιο ΝΑΑΑΑΑΑ! Ο φραπές μόλις τελείωσε και μ’ έχει κόψει λόρδα. Έχω βαρεθεί να φτιάχνω σαλάτες και τοστ. Θα παραγγείλω πίτσα μου φαίνεται. Θα πάω και στο βίδεο κλουμπ να πάρω καμιά ταινία, αν και ξέρω ότι τις καλές τις καβαντζάρουν από την Παρασκευή. Δε βαριέσαι, καμιά παλιά θα πάρω πάλι. Θα την αράξω μετά κάνα 3ωρο στο pc και θα διαβάσω τα νέα posts. Από κει καταλαβαίνεις ότι είναι κι άλλοι μόνοι τα πρωινά της Κυριακής ή έστω δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν και γράφουν. Και γιατί όχι άλλωστε; Αφού εμείς οι υπόλοιποι που επίσης δεν έχουμε τι να κάνουμε καθόμαστε και τους διαβάζουμε.
Κι έτσι περνάν τα πρωινά της Κυριακής... καμιά φορά και τ΄απογεύματα. Με διαδικτυακούς φίλους και διαδικτυακούς αναγνώστες. Δε βαριέσαι! Μέρα είναι θα περάσει....
Νιαουρισε η nosyparker στις 2:03 μ.μ. 13 νιαρρρρ
Photo by 17secondsaftersunset
Πολλή ομίχλη σήμερα ρε παιδιά! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το ζείτε. Ξυπνάω το πρωί μες την καλή χαρά (λέμε τώρα! με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα) φτιάχνω τη φραπεδιά μου, βάζω τα ωραία τα μαύρα τα συνολάκια μου, τα κατάλληλα αξεσουάρ, χτενίζω τις ξανθές μου μπούκλες, παίρνω τσαντάκι ασορτί με τα παπούτσια (numb για σένα τα λέω, ακούς;) κι ετοιμάζομαι να φύγω για τη δουλειά. Βγαίνοντας από την είσοδο της πολυκατοικίας, ρίχνω μια τελευταία φιλάρεσκη ματιά στον ολόσωμο καθρέφτη (φτου σου κοπελάρα μου!) και μπαίνω στ’ αυτοκίνητο. Μέχρι εδώ όλα καλά, I’m a Barbie girl in a Barbie world, τραλαλά τραλαλά... Παρακάτω όμως;
Λίγο πριν φτάσω στην Αρναία, με τυλίγει μια ελαφρώς πυκνή ομίχλη.
«Δε βαριέσαι» λέω, «συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, δεν είναι δα και η πρώτη φορά» και συνεχίζω απτόητη.
Αμ εσύ είσαι που το ‘πες; Σιγά σιγά αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Βρε αμάν! Τι τοπίο είναι αυτό; Μία εγώ κι άλλη μια η Σιγκούρνεϊ με τους γορίλλες της. Ευτυχώς εγώ φέτος δεν έχω πολλά θηρία στην τάξη. Να μη βλέπω την τύφλα μου όμως... Πού πας κοριτσάκι με τέτοιο καιρό; Άσπρη ασπρίλα πλάκωσε, σαν να κολυμπούσα στο γάλα ένα πράμα, δώστε μου ψαλίδι να κόψω το βαμβάκι να περάσω. Γιατί για τόοοοσο πυκνή ομίχλη μιλάμε. Ανοίχτε καλέ, έχω να πάω στη δουλειά λέμε!
Κι επειδή αυτό δεν άνοιγε κι εγώ ζοριζόμουν, ανοίγω το παράθυρο σε κάποια φάση να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα μπας και γλιτώσω τη λιποθυμία. Με μιας ακούω ένα σκύλο να ουρλιάζει! Ανατριχιάζω σύγκορμη. Αισθάνομαι ότι σε λίγο θα βγει ο Δράκουλας και θα μου κλείσει πονηρά το μάτι. Μαμάαααα! Ξανακλείνω το παράθυρο. Ούτε τα δέντρα στα πλάι του δρόμου δε φαίνονται. Προχωράω σχεδόν στα τυφλά. Αν δεν ήξερα ότι δε στρίβω πουθενά, θα ‘λεγα πως έχω χαθεί για τα καλά. Δεν έχει σήμα και το κινητό γαμώτο, να θυμηθώ ν’ αγοράσω VHF, αχρείαστο να ‘ναι, σταθερά ρυθμισμένο στη συχνότητα της αστυνομίας.
«Ναι, γεια σας, εγώ είμαι πάλι που σας πήρα και προχθες, ξαναχάθηκα, ελάτε καλέ να με σώσετε, καλά πάω για Στρατώνι;»
Και δε μας έφτανε η ομίχλΑ, είχαμε και το ψιλόβροχο, εκείνο το σπαστικό drizzle or spray (να δείξουμε και τις γνώσεις μας εις την αγγλικήν) ίσα να γλύφουν οι υαλοκαθαριστήρες το παρπρίζ και να πιάνει μια γλίτσα κάτω στο δρόμο για να φοβάσαι να φρενάρεις μη σου κάτσει η στραβή. Και να δείτε αύριο που θ΄απεργήσω, στοίχημα πως θα βγάλει λιακάδα!
Ααααχ, αυτά τα περιπετειώδη για σήμερα στα ψηλά τα κορφοβούνια και άλλα πολλά που έπονται. Ευτυχώς μετά που κατεβαίνει ο δρόμος προς τη θάλασσα, καθαρίζει πάλι. Εκεί βέβαια αρχίζουν άλλα… εκείνα θα τα γράψω άλλη φορά, μόλις αρχίσει να το παγώνει. Αναμείνατε.
Μόνο ρε παιδιά, εξηγήστε μου λίγο γιατί μπερδεύτηκα: καθηγήτρια είμαι ή πράκτωρ ειδικών αποστολών; Μα για 35 ευρώ τη μέρα;
Ε άι σιχτίρ!
Μετά απ΄ αυτό μου αξίζει λίγη χαλάρωση
Νιαουρισε η nosyparker στις 3:39 μ.μ. 11 νιαρρρρ
Ένα βιντεάκι με αλεξίπτωτα πλαγιάς, που με γυρίζει 3-4 χρόνια πίσω. Ελπίζω να σας αρέσει.
Κάμερα: Manolito, Άννα, Μήτσος, GUS
Μοντάζ: Manolito
Διάρκεια: 4' 00"
Μέγεθος: 32 Mb
Περισσότερα paragliding videos ΕΔΩ
Νιαουρισε η nosyparker στις 6:13 μ.μ. 10 νιαρρρρ
Νιαουρισε η nosyparker στις 10:43 π.μ. 16 νιαρρρρ
Νιαουρισε η nosyparker στις 10:42 μ.μ. 0 νιαρρρρ
Τον Ράμσυ τον πήραμε για να κάνει παρέα στη Ζήνα. Τότε λείπαμε συνέχεια τα Σαββατοκύριακα και τη λυπόμουν την καημένη να μένει μόνη. Θέλαμε και να τη ζευγαρώσουμε πριν τη στειρώσουμε, οπότε κάναμε και γατάκια. Άξιος ο Ράμσυ! Δυστυχώς κανένα γατάκι δεν του έμοιασε, πήραν όλα από το σόι της μαμάς τους.
Ο Ράμσυ είναι βλάκας γάτος, πανίβλακας για την ακρίβεια. Όλο μαμ, κακά και νάνι, δώσ’ του χάδια και πάρ’ του την ψυχή. Επίσης του αρέσει πολύ να τον βουρτσίζω. Μόλις πέσω να κοιμηθώ τρέχει να χωθεί κάτω από τα σκεπάσματα στην αγκαλιά μου και στη σκέψη μόνο ότι θα τον χαϊδέψω αρχίσει και γουργουρίζει δυνατά σαν κομπρεσέρ. Είναι και φοβητσιάρης, μέχρι και τον καπνό από το τσιγάρο φοβάται. Η Ζήνα αν και λίγο ακοινώνητη, είναι σπίρτο, όλα τα καταλαβαίνει.
Τρελαίνονται να παίζουν με νάιλον σακούλες, με λαστιχένια μπαλάκια και κορδόνια παπουτσιών (ο Ράμσυ δεν έχει αφήσει κορδόνι για κορδόνι!) Επίσης μου έχει κόψει καλώδια από φορτιστές κινητών, από ποντίκι και πληκτρολόγιο τουλάχιστον 5 φορές. Μετά πήρα ασύρματα. Όταν κάθομαι στον υπολογιστή, μαλώνουν ποιο θα έρθει πρώτο να καθήσει αγκαλιά μου. Και τα δυο θέλουν να κάνουν διόρθωση κειμένου. Τους αρέσουν πολύ τα πατατάκια, το γιαούρτι, το παγωτό κι η σοκολάτα. Η Ζήνα πίνει και φραπέ, κάθε πρωί που τον ετοιμάζω, πρώτη αυτή θα γλύψει τον αφρό και μετά θα πιω εγώ. Επίσης έχει μανία με τα σύνεργα του μακιγιάζ: μη δει πινελάκι ξέμπαρκο, αμέσως να το αρπάξει και να το κρύψει, όσο δε για το πινέλο του ρουζ, άμα το αφήσω, δεν θα του μείνει τρίχα για τρίχα.
Είναι ψέμα αυτό που λένε ότι οι γάτες δεν είναι εκδηλωτικές και ότι δεν εκπαιδεύονται. Καταλαβαίνουν πάντα όταν είμαι στεναχωρημένη κι όταν αρρωσταίνω δεν φεύγουν στιγμή από το κρεβάτι μου. Λυπήθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να κρατήσω τα 4 γατάκια τους και αναγκάστηκα να τα δώσω για υιοθεσία, αν είχα μονοκατοικία θα είχα σίγουρα πολλές γάτες.
Νιαουρισε η nosyparker στις 10:40 π.μ. 8 νιαρρρρ
Νιαουρισε η nosyparker στις 8:23 μ.μ. 16 νιαρρρρ
Αυτό μ’ έβαλε σε σκέψεις πάλι σήμερα. Τι θέλω εγώ και σας διαβάζω μεσημεριάτικα; Αφού μετά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Άκου τι είπε το άτομο ρε! «Να μ’ αγαπάει όσο την αγαπάω». Αγάπη με το ζύγι και κατά παραγγελία δηλαδή. Μάλιστα!
Βασικά αν μπορούσαμε αυτό να το πετύχουμε, ευτυχισμένοι θα ήμασταν όλοι μας. Ούτε ανασφάλειες στη σχέση μας, ούτε τίποτα. Διότι σ΄αγαπώ όσο μ΄αγαπάς κι εσύ καλό μου και πατσίσαμε. Ντόμπρα πράματα. Ενώ τώρα, ζήλειες, καβγαδάκια, την κοίταξες και σε κοίταξε και ποιος ήταν στο τηλέφωνο και τα γνωστά.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί τρόπος να μάθουμε ν’ αγαπάμε όσο ακριβώς μας αγαπάει κι ο άλλος. Ούτε αγαπο-γραμμάριο παραπάνω. Κάποιος να ανακαλύψει ένα χάπι, να το πίνουνε κι οι δυο και ν’ αγαπιούνται, ρε παιδιά. Ή ένα ξόρκι τέλος πάντων, να το σερβίρω του αγαπητικού κάθε μέρα με τον καφέ του και να ξέρω ότι θα μ΄αγαπάει όσο καιρό εγώ το επιθυμώ. Τον βαρέθηκα; Σταματάω τη δόση του και μην τον είδατε. Κι ούτε κλάμματα κι ούτε οδυρμοί και τα γνωστά σπαραξικάρδια.
Θυμήθηκα κι εκείνη την ωραία ταινία με τον Jim Carrey, την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Φοβερή σύλληψη, μη μου πείτε! Αν δε με απατά η μνήμη μου (γιατί έχει και 2 χρόνια που την είδα) πάει αυτός σ’ έναν επιστήμονα και του βγάζει από το μυαλό του όλο του το παρελθόν με τη λεγάμενη. Και δε θυμάται τίποτα λέμε απ’ όσα έζησε μαζί της και είναι ευτυχισμένος (νομίζει!) Να μου το θυμηθείτε πως μια μέρα στο εγγύς μέλλον μέχρι εκεί θα φτάσουμε. Θα παίρνουμε ένα χάπι και θα ξεχνάμε επιλεκτικά. Κι ούτε να σκίζουμε φωτογραφίες, να καίμε ρούχα και να αλλάζουμε χρώμα στις κουρτίνες κατά το λαϊκό άσμα. Πολιτισμένα πράματα.
Και μετά να σε δω φρέσκο φρέσκο κι άπειρο στη νέα σου σχέση, λευκό χαρτί, να ξεκινάς απ’ το μηδέν, να σε χαρώ. Είμαι σίγουρη ότι τα ίδια λάθη θα ξανακάναμε, τα ίδια πρόσωπα θα ερωτευόμασταν. Λες και κάποιος μας έκανε μάγια.
Σήμερα ξύπνησα με πονοκέφαλο. Και με διάθεση πέρα για πέρα ροζ. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν και το ροζ ποτέ δεν ήταν από τ΄αγαπημένα μου χρώματα. Σήμερα όμως δεν ξύπνησα με χαμόγελο ούτε με γλυκιά μελαγχολία. Απλά ροζ.
Ροζ θλίψη, ροζ μη-χαμόγελο, ροζ απελπισία, ροζ everything…
Ροζ γιατί μου φέρνει στο νου παιδικά ρουχαλάκια, φιόγκους και κορδέλες για τα μαλλιά. Ροζ γιατί έχει το χρώμα και το άρωμα της τσιχλόφουσκας. Γιατί θα ‘θελα να έχω ένα κοριτσάκι για να το φροντίζω. Γιατί θα’ θελα να κοιμάσαι μαζί μου τα βράδια και να ξυπνώ κάθε πρωί στο πλάι σου.
Ροζ... για κείνη τη φούστα με τα καθρεφτάκια, που μου ’πες πως θες να τη φοράω όταν συναντηθούμε. Ήταν φούξια πριν 2 χρόνια, μα την ξέβαψαν τα καλοκαίρια.
Ροζ... για τα όνειρα που ήταν κόκκινα μα πήραν φως.
Ξεθωριασμένα όνειρα,
ξεβαμμένα ρούχα
της ζωής μου.
Ίσως πάλι να μην είναι τόσο άσχημο το ροζ, ίσως τελικά να μου πηγαίνει κιόλας.
Θα πρέπει απλά
σιγά σιγά
να μάθω
να το αγαπάω.
Νιαουρισε η nosyparker στις 10:26 π.μ. 13 νιαρρρρ
Νιαουρισε η nosyparker στις 11:09 μ.μ. 7 νιαρρρρ
Τόσες που έχω κάνει... αν ήταν αλήθεια...
Δοκίμασα και να τα μετρήσω τ’ αστέρια, άπειρες νύχτες καλοκαιριού ξαπλωμένη στην υγρή άμμο. Συνήθως ζαλιζόμουν κάπου κοντά στο 100 και γύριζα το βλέμμα μου αλλού.
Μέσα στη νύχτα, τα μάτια σου γυάλιζαν στο σκοτάδι.
Τι να τα κάνω τ’ αστέρια, αν έχω τα μάτια σου;
Χθες
είδα την ανατολή!
Οδήγησα μια ολόκληρη ώρα
μες τη νύχτα
πριν το χάραμα.
Μου άλλαξαν πάλι το πρόγραμμα στη δουλειά.
Χαλάλι τους! Είδα την ανατολή!
Και τα πρώτα
καφε-κίτρινα φύλλα.
Μετά άρχισε η βροχή…
.
Τη φωτογραφία τράβηξε ο αδερφός μου από τα Αμπελάκια
Συνέχεια από το προηγούμενο
Πέρασαν πάλι μήνες και το αγόρι έψαχνε κι έψαχνε μα δεν έβρισκε την αγάπη του. Διέσχισε την έρημο, πείνασε και δίψασε μα δεν το έβαλε κάτω, θυμόταν τα λόγια της γιαγιάς και συνέχιζε.
Μια μέρα συνάντησε μια καμήλα. Της ζήτησε νερό λίγο νερό να πιει μα εκείνη ήθελε αντάλλαγμα. Δεν είχε τίποτα να της δώσει εκτός από το ασημένιο χτενάκι. Η καμήλα το ήθελε, όμως εκείνος προτίμησε να μείνει διψασμένος παρά να το ανταλλάξει. Ήταν σημαντικό.
Συνέχισε λοιπόν την αναζήτηση μέχρι τη μεγάλη στέπα. Ήταν κουρασμένος κι αδυνατισμένος, αλλά δεν πήρε το δρόμο της επιστροφής. Μέχρι που συνάντησε ένα λύκο. Το αγόρι του ζήτησε κάτι για να φάει αλλά κι λύκος ήθελε αντάλλαγμα. Κοίταξε το ασημένιο χτενάκι μιας κι ήταν το μόνο που μπορούσε να του δώσει. Όμως προτίμησε να το κρατήσει, καθώς ήταν το μόνο που του είχε απομείνει για συντροφιά στο ταξίδι του. Δεν έπρεπε να το χάσει.
Έφτασε μέχρι τον παγωμένο βορρά. Εκεί κρύωνε πολύ και ήταν τόσο κουρασμένος κι απογοητευμένος που ευχόταν να είχε πεθάνει. Μια πολική αρκούδα τον λυπήθηκε και του πρόσφερε ένα τομάρι γούνα, όμως ήθελε κι αυτή αντάλλαγμα, τίποτα δεν είναι δωρεάν, για όλα υπάρχει αντίτιμο. Το αγόρι προτίμησε να πεθάνει, παρά ν’ αποχωριστεί το χτενάκι με την τυρκουάζ πέτρα. Ήταν το μόνο που του θύμιζε την αναζήτησή του. Αφού δεν είχε βρει την αγάπη του, τίποτα δεν τον ένοιαζε πια. Θα γύριζε πίσω κι ας πέθαινε στο δρόμο.
Όταν έφτασε πίσω, είχαν ήδη περάσει χρόνια. Η μορφή του είχε αλλάξει, αλλά κι από μέσα του δεν ήταν πια ο ίδιος. Είχε γεράσει ψυχικά. Τι είχε κερδίσει τόσα χρόνια; Αφόρητη μοναξιά στις περιπλανήσεις του κι ένα ασημένιο χτενάκι με μια πέτρα τυρκουάζ. Τι ειρωνία! Κι η αγάπη; Πού ήταν η αγάπη του;
Ένας χτύπος στην πόρτα τον διέκοψε από τις σκέψεις του. Άνοιξε. Μπροστά του στεκόταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Δεν ήταν πια η ίδια Ήταν κι αυτή γερασμένη, το πρόσωπό της σκαμμένο από το χρόνο, το βλέμμα της ξέθωρο και κουρασμένο, μα είχε ακόμα εκείνη τη γνώριμη γλύκα και τη ζεστασιά της παλιάς της νιότης. Τον αγκάλιασε.
«Πού ήσουν; Άργησες!» του είπε βουρκωμένη.
«Έψαχνα την αγάπη μου, μα δεν τη βρήκα πουθενά. Ξέρεις πώς είναι να ψάχνεις κάτι για χρόνια και να γυρίζεις πίσω μ’ άδεια χέρια; Να το αναζητάς παντού και να μην το βρίσκεις; Έχεις χάσει κάτι ποτέ;» τη ρώτησε κλαίγοντας.
«Ναι» του απάντησε το κορίτσι. «Είχα χάσει ένα ασημένιο χτενάκι μικρή. Ήταν δώρο της γιαγιάς μου κι είχε πάνω μια πέτρα τυρκουάζ. Χρόνια το έψαχνα μα έπειτα έχασα κάθε ελπίδα»
Εκείνος σάστισε! Έβαλε το χέρι στην τσέπη απ’ το φθαρμένο του σακάκι κι άγγιξε το πολύτιμο χτενάκι. Ήταν ακόμα εκεί. Κι εκείνη ήταν πάντα εκεί...
ΤΕΛΟΣ
Νιαουρισε η nosyparker στις 4:33 μ.μ. 11 νιαρρρρ
Νιαουρισε η nosyparker στις 11:43 π.μ. 6 νιαρρρρ
.
.
Νιαουρισε η nosyparker στις 11:59 π.μ. 2 νιαρρρρ
Που λέτε... κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος τους ήταν να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου. Πολλοί αργόσχολοι μαζεύτηκαν να χαζέψουν και να κάνουν κερκίδα. Ο αγώνας άρχισε. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: "Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."
Οι ίδιοι οι βάτραχοι που άκουγαν τα αποθαρρυντικά σχόλια, άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους. Ο κόσμος όμως συνέχιζε: "Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."
Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους και σταματούσαν. Όλοι εκτός από έναν, που δεν έδινε σημασία και συνέχιζε να σκαρφαλώνει.
Στο τέλος, μόνο αυτός και μετά από τρομερή προσπάθεια κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή. Ένας από τους χαμένους βατράχους, απορώντας για το κατόρθωμα, πλησίασε να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε κι ανέβηκε στην κορυφή. Τότε προς μεγάλη του έκπληξη συνειδητοποίησε ότι... ο βάτραχος που νίκησε ήταν κουφός!!!
Ποτέ μην ακους ανθρώπους που έχουν την κακή συνήθεια να είναι αρνητικοί. Σου κλέβουν τους μεγαλύτερους πόθους και τις λαχτάρες της καρδιάς σου. Πάντα να κάνεις τον κουφό απέναντι σε όσους σου λένε ότι δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου ή να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.
Πηγή: http://www.simonerossi.it/ranocchio/index.htm
Photo by Xingz
Τι το καινοτόμο υπάρχει εδώ λοιπόν; Το ότι η γνωριμία με τους ενδιαφερόμενους διαρκεί μόνον 6 λεπτά. Ναι, καλά ακούσατε. Έξι ολόκληρα λεπτά! Βασικά κι εγώ όταν το άκουσα νόμιζα πως κάτι δεν κατάλαβα καλά. Το «πάμε για ένα στα γρήγορα» το ήξερα, φαγητό στα γρήγορα επίσης έχω φάει, καφέ στα γρήγορα ναι, αλλά ραντεβού στα γρήγορα πρώτη φορά άκουσα.
Έχει βάση όμως –λέει- επιστημονική. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει, δε χρειαζόμαστε πάνω από 2-3 λεπτά συνομιλίας με κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου για να καταλάβουμε αν αυτό μας ενδιαφέρει ερωτικά. Βασικά οι φερομόνες γίνονται αντιληπτές από τα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά τέλος πάντων, θες να πεις και δυο κουβέντες βρε αδερφέ, να δεις μήπως ο άλλος με το που το ανοίγει πετάει βατράχια. Βασικά εγώ τώρα θυμήθηκα εκείνο το παλιό που λέγανε «από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει» κλπ. Σαν να μην έχουν κι άδικο μου φαίνεται.
Οπότε έρχεσαι σε επαφή με 10 άτομα τη φορά κι έχεις μόνο 6 λεπτά με τον καθένα για ν’ αποφασίσεις αν σου κάνει «κλικ». Και μετά επιλέγεις αν θα ήθελες να τον ξαναδείς. Θα πρέπει φυσικά το ίδιο να επιθυμεί κι αυτός για σένα. Η όλη διαδικασία γίνεται –λέει- σε κάποιο χώρο που θυμίζει καφέ-μπαρ και στοιχίζει 40 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ποτού.
Η υπηρεσία λειτουργεί ήδη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από το καλοκαίρι. Σπεύσατε! Θα σας έδινα και link αλλά θα θεωρηθεί διαφήμιση, ψάξτε και κάτι μόνοι σας ρε μπακούρια!
Πλάκα-πλάκα το έχω συζητήσει το θέμα μ’ έναν φίλο μου ψυχολόγο και με διαβεβαίωσε ότι έτσι είναι. Έχουν γίνει και πειράματα που έδειξαν ότι μέσα σ’ ένα χώρο με πολλά άτομα, ασυνείδητα το μάτι μας πέφτει σε κάποιους και λίγα μόνο δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να καταλάβουμε αν αυτά τα άτομα μας έλκουν ερωτικά. Δε σας είπα και κάτι καινούριο φαντάζομαι. Μετά από μια ολιγόλεπτη κουβέντα μπορεί να αναθεωρήσουμε ή να ενισχύσουμε την αρχική μας εντύπωση. Προσωπικά, συνήθως ξέρω από την αρχή αν με κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου επιθυμώ διακαώς να συνάψω ερωτική σχέση ή να παραμείνω σε φιλικό επίπεδο. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και με τους περισσότερους.
Εσείς βρε παιδιά πώς το βρίσκετε σαν ιδέα αυτό το καινούριο ραντεβού ταχύτητας; Όχι τίποτ’ άλλο, απλά να οργανωθούμε λίγο!
Νιαουρισε η nosyparker στις 3:22 μ.μ. 13 νιαρρρρ
Photo by littleredelf
Νιαουρισε η nosyparker στις 3:38 μ.μ. 10 νιαρρρρ
N | Naughty |
O | Outrageous |
S | Super |
Y | Youthful |