Αναζητώντας την Αγάπη (μέρος δεύτερο)

Photo by TinyPilot

Συνέχεια από το προηγούμενο

Πέρασαν πάλι μήνες και το αγόρι έψαχνε κι έψαχνε μα δεν έβρισκε την αγάπη του. Διέσχισε την έρημο, πείνασε και δίψασε μα δεν το έβαλε κάτω, θυμόταν τα λόγια της γιαγιάς και συνέχιζε.

Μια μέρα συνάντησε μια καμήλα. Της ζήτησε νερό λίγο νερό να πιει μα εκείνη ήθελε αντάλλαγμα. Δεν είχε τίποτα να της δώσει εκτός από το ασημένιο χτενάκι. Η καμήλα το ήθελε, όμως εκείνος προτίμησε να μείνει διψασμένος παρά να το ανταλλάξει. Ήταν σημαντικό.

Συνέχισε λοιπόν την αναζήτηση μέχρι τη μεγάλη στέπα. Ήταν κουρασμένος κι αδυνατισμένος, αλλά δεν πήρε το δρόμο της επιστροφής. Μέχρι που συνάντησε ένα λύκο. Το αγόρι του ζήτησε κάτι για να φάει αλλά κι λύκος ήθελε αντάλλαγμα. Κοίταξε το ασημένιο χτενάκι μιας κι ήταν το μόνο που μπορούσε να του δώσει. Όμως προτίμησε να το κρατήσει, καθώς ήταν το μόνο που του είχε απομείνει για συντροφιά στο ταξίδι του. Δεν έπρεπε να το χάσει.

Έφτασε μέχρι τον παγωμένο βορρά. Εκεί κρύωνε πολύ και ήταν τόσο κουρασμένος κι απογοητευμένος που ευχόταν να είχε πεθάνει. Μια πολική αρκούδα τον λυπήθηκε και του πρόσφερε ένα τομάρι γούνα, όμως ήθελε κι αυτή αντάλλαγμα, τίποτα δεν είναι δωρεάν, για όλα υπάρχει αντίτιμο. Το αγόρι προτίμησε να πεθάνει, παρά ν’ αποχωριστεί το χτενάκι με την τυρκουάζ πέτρα. Ήταν το μόνο που του θύμιζε την αναζήτησή του. Αφού δεν είχε βρει την αγάπη του, τίποτα δεν τον ένοιαζε πια. Θα γύριζε πίσω κι ας πέθαινε στο δρόμο.

Όταν έφτασε πίσω, είχαν ήδη περάσει χρόνια. Η μορφή του είχε αλλάξει, αλλά κι από μέσα του δεν ήταν πια ο ίδιος. Είχε γεράσει ψυχικά. Τι είχε κερδίσει τόσα χρόνια; Αφόρητη μοναξιά στις περιπλανήσεις του κι ένα ασημένιο χτενάκι με μια πέτρα τυρκουάζ. Τι ειρωνία! Κι η αγάπη; Πού ήταν η αγάπη του;

Ένας χτύπος στην πόρτα τον διέκοψε από τις σκέψεις του. Άνοιξε. Μπροστά του στεκόταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Δεν ήταν πια η ίδια Ήταν κι αυτή γερασμένη, το πρόσωπό της σκαμμένο από το χρόνο, το βλέμμα της ξέθωρο και κουρασμένο, μα είχε ακόμα εκείνη τη γνώριμη γλύκα και τη ζεστασιά της παλιάς της νιότης. Τον αγκάλιασε.

«Πού ήσουν; Άργησες!» του είπε βουρκωμένη.
«Έψαχνα την αγάπη μου, μα δεν τη βρήκα πουθενά. Ξέρεις πώς είναι να ψάχνεις κάτι για χρόνια και να γυρίζεις πίσω μ’ άδεια χέρια; Να το αναζητάς παντού και να μην το βρίσκεις; Έχεις χάσει κάτι ποτέ;» τη ρώτησε κλαίγοντας.
«Ναι» του απάντησε το κορίτσι. «Είχα χάσει ένα ασημένιο χτενάκι μικρή. Ήταν δώρο της γιαγιάς μου κι είχε πάνω μια πέτρα τυρκουάζ. Χρόνια το έψαχνα μα έπειτα έχασα κάθε ελπίδα»

Εκείνος σάστισε! Έβαλε το χέρι στην τσέπη απ’ το φθαρμένο του σακάκι κι άγγιξε το πολύτιμο χτενάκι. Ήταν ακόμα εκεί. Κι εκείνη ήταν πάντα εκεί...

ΤΕΛΟΣ