To know us betta

Με λένε nosy και είμαι καλά! Αυτό το έγραφα παλιά και στο προφίλ μου, αλλά το ξαναλέω μήπως και το πιστέψετε –και μαζί με σας κι εγώ. Είπα να γράψω λίγα λόγια για μένα, έτσι βρε παιδί για να γνωριστούμε καλύτερα.

Σε 2 μήνες κλείνω τα 36. Μου αρέσουν τα ταξίδια και τα ξύδια. Ξέρω πως αυτά τα δύο δεν ταιριάζουνε, αλλά μήπως ταίριαζα εγώ με τους άντρες της ζωής μου; Έμεινα καιρό μαζί τους όμως! Με ανέχτηκαν και τους ανέχτηκα, πάμε τώρα παρακάτω. Από γλυκά προτιμώ ό,τι έχει σοκολάτα, οπότε αν ποτέ μου κάνετε επίσκεψη, ξέρετε τι να μου φέρετε. Στην ανάγκη, κι ένα κρασί καλό είναι. Οι ευπορότεροι ας φέρουν κόσμημα.

Το πρωί που ξυπνάω είμαι συνήθως λίγο πρησμένη και τσαλακομούρα, αλλά κατά γενική ομολογία «τρώγομαι». Αν κάποτε έχετε την ευτυχία να με συναντήσετε, θα είναι βραδυνές ώρες, οπότε δεν ανησυχώ, ας είναι καλά το σκοτάδι και το make up!

Γελάω πολύ, μιλάω περισσότερο, πίνω αρκετά και δεν καπνίζω. Μου αρέσει πολύ το φαγητό, αλλά δε μου φαίνεται. Δε μαγειρεύω ποτέ, οπότε αν δεν φέρει ταπεράκι η μαμά, συνήθως ψωμολυσσάω. Στην κουζίνα θα μπω μόνο για να πάρω το ανοιχτήρι για τη μπύρα ή για να φτιάξω φραπέ. Άντε το πολύ πολύ καμιά σαλάτα ή 2 τοστ. Φυσικά δεν το μαρτυράμε όταν έχουμε άντρα στο σπίτι. Μη σας πω ότι τότε βάζω όλη μου την τέχνη, μη μας περάσουν και για ανεπρόκοπες!

Τις ώρες που δεν οδηγώ, δε δουλεύω ή δεν κοιμάμαι, συνήθως γυμνάζομαι, ασχολούμαι με τις γάτες μου ή με το blog μου. Αυτό το τελευταίο μέχρι πριν 2 μήνες δεν ήξερα τι είναι, αλλά είναι να μην κάνει η μύγα κώλο... Πού θα μου πάει, θα βαρεθώ σύντομα και θα ησυχάσετε. Υπομονή!

Με τον εαυτό μου προσφάτως τα πάω μια χαρά. Παλιά δεν πολυμιλούσαμε, δεν ταιριάζανε τα χνώτα μας που λένε. Είπα όμως να κάνω μια προσπάθεια και να μείνω λίγο μόνη μαζί μου, μπας και συνηθίσουμε η μια την άλλη. Νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο.

Βασικά, δεν είναι καθόλου κακός ο μισός μου εαυτός, ο άλλος μισός είναι το πρόβλημα. Αυτό εδώ το blog είναι καθαρά μια απόπειρα συνεύρεσης των δυο μου εαυτών. Δεν ξέρω ποιον απ΄τους δυο συμπαθείτε, η αλήθεια είναι πως χέστηκα. Το θέμα είναι να μου αρέσω εμένα. Όχι απ’ έξω, αλλά από μέσα, γιατί εδώ είναι το δύσκολο. Πώς δεν έρχεσαι σε ρήξη με τις επιλογές σου; Πώς αποδέχεσαι τα λάθη του παρελθόντος; Πώς συνεχίζεις και πώς τραβάς κουπί μόνη; Βαριά κι ασήκωτη η μοναξιά...

Βλέπω όμως πως πολύ το βάρυνα, ενώ δεν ήταν αρχικά αυτός ο σκοπός μου. Είδες τι περίεργη που είναι η ζωή; Γι αλλού ξεκινάς κι αλλού σε βγάζει! Άιντε, στην τελική να περνάμε καλά θέλουμε όλοι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Πόσα χρόνια ακόμα θα ζήσουμε βρε αδερφέ;

Αγόρια, χάρηκα που τα είπα. Κορίτσια, πάρτε μια Cindy να γουστάρετε, όσο εγώ θα ετοιμάζομαι για κεραμιδότσαρκα. Γιατί θέλουμε να περνάμε καλά λέμε. Καλό Σαββατόβραδο.

Νιαρ!