Σύννεφο ήταν και πέρασε

"Each cloud has a silver lining"

Τελικά συχνά αποδεικνύεται πως η οδήγηση λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία. Σήμερα ήμουν μόνη στη διαδρομή. Καλύτερα, δεν είχα όρεξη κανέναν. Ο καιρός μουντός συνεχώς, αλλά δε με νοιάζει, το Μεγάλο Γκρίζο το έχω αφήσει πίσω μου και δεν ξαναγυρνώ με τίποτα πια.

Τα φύλλα στα δέντρα είναι ακόμα καταπράσινα, λες και το φθινόπωρο δε θέλει να ‘ρθει. Κίτρινα πουθενά ακόμα, μόνο ελάχιστα πιο ανοιχτές αποχρώσεις του κυπαρισσί. Θα ‘θελα να ‘χα μια ψηφιακή, να φωτογραφίζω τη διαδρομή κομμάτι κομμάτι και να σας τη δείχνω. Με συναρπάζουν οι αλλαγές στη φύση. Λίγοι από μας έχουμε την ευκαιρία να τις ζούμε, να τις βλέπουμε να κάνουν τον κύκλο τους, να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Κατά κάποιο τρόπο είμαι τυχερή...

Στην επιστροφή, με συνόδευαν τραγούδια της Cesaria Evora κι ήταν συμπλέκτης, φρένο, γκάζι τα πεντάλ σ’ ένα πιάνο κι ήθελα να ‘μουν ακορντεόν στην αγκαλιά του και φυσαρμόνικα στα χείλη του να με παιδεύει. Να βάλω λουλούδια σε λυτά μαλλιά και κόκκινο μετάξι, να βγω ξυπόλητη και να χορέψω στην άμμο. Λικνίζομαι στο ρυθμό του Angola και βρέχω τα πόδια μου στη θάλασσα.

Ξαφνικά στο Νεοχώρι ένα αγόρι με ποδήλατο πετάγεται στο δρόμο από το πουθενά. Παρατρίχα! Πρέπει να προσέχω. Στην Αρναία συναντώ μποτιλιάρισμα χειρότερο κι απ’ αυτό της Τσιμισκή σε ώρες αιχμής. Στα Βασιλικά πετυχαίνω λαϊκή. Δε με νοιάζει, είναι Παρασκευή και γυρίζω σπίτι. Ήταν ωραία η επιστροφή σήμερα. Τη Δευτέρα πάλι....

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη κι επεξεργασμένη από τον Αχιλλέα