Βγάζω δόντια*
Photo by Phoeebs
Όχι, δεν δαγκώνω, μη φοβάστε. Ελάτε πιο κοντά. Κυριολεκτώ. Βγάζω δόντια! Δεν κάνω πλάκα καλέ. Φρονιμήτες. Από τα 18 μου με παιδεύουνε κι ακόμα δε λένε να βγουν τα ρημάδια. Και μου το’ πε τότε η γιαγιά μου: «Μικρή ξεκίνησες, αλλά κάνε υπομονή, έχεις ακόμα καιρό μπροστά σου. Όταν βγουν με το καλό κι οι τέσσερις, τότε θα φρονιμέψεις» Ε πότε ντε; Θα κλείσω τα 36 κι ακόμα... ζωηρούλα!!!
Όχι πως με χαλάει, αλλά πολύ βάσανο ρε παιδιά. Έχει τρεις μέρες τώρα που δεν μπορώ να ησυχάσω απ’ τον πόνο. Με πιάνουν 1-2 φορές το χρόνο, κατά προτίμηση σε περιόδους άγχους. Δε μας φτάνουν τα προβλήματά μας δηλαδή, έχουμε και τον πονόδοντο από πάνω. Με πεθαίνουν τ΄άτιμα. Κι έχω πρηστεί μέσα έξω. Για να φάω ούτε συζήτηση. Μόνο μαλακές τροφές, σαν τα μωρά και τις γιαγιάδες. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβάνε τα καημένα τα μωράκια και κλαίνε τόσο γοερά. Κι άντε, εκείνα έχουν και κάποιον να τα κανακέψει... εγώ όμως; Σε ποιον να πω ότι «με πονάει το δοντάκι» και να μη με κοροϊδέψει; Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Πίκρα σας λέω. Ούτε να χαμογελάσω δεν έχω κουράγιο. Προσπαθώ, αλλά μου βγαίνει κάπως ξινό. Όλα κι όλα, εγώ ξινή ποτέ δεν ήμουν, δε θα γίνω τώρα λοιπόν!
Μου είπε επίσης η γιαγιά μου ότι βοηθάει αν βάλω λίγο ούζο. Δηλαδή πώς να το βάλω; Με βαμβάκι; Το δοκίμασα αλλά γέμισε το στόμα μου ίνες. Μπλιαχ! Να κάνω γαργάρες; Κάηκε ο λαιμός μου και γιατρειά δεν είδα. Ε ήπια λιγουλάκι παραπάνω και σαν κάτι να ΄γινε. Δε θεραπεύτηκα τελείως όμως. Μετά είπα να δοκιμάσω λίγη βότκα. Στη δεύτερη πάνω, είδα μια κάποια βελτίωση. Στον πονόδοντο. Γιατί κατά τ΄ άλλα... σκ@τά! Τα έβλεπα διπλά κι είχα μια μικρήηηη αστάθεια στο βάδισμα. Χικ! Μετά έτριψα μια ασπιρίνη και την εναπόθεσα στο πονεμένο δόντι. Καλύτερα να μου δίναν κώνειο! Τα έβγαλα όλα σας λέω, και το ούζο και τη βότκα μαζί. Κι ο πόνος εκεί να επιμένει. Ματώνουν τα ούλα κι έχω μια απαίσια γεύση από μέταλλο στο στόμα, σαν να δάγκωσα λαμαρίνα.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά κανονίζουμε τσιμπούσι με τους συναδέρφους αύριο και δε θα μπορώ να φάω. Με νιώθετε;
Όχι πως με χαλάει, αλλά πολύ βάσανο ρε παιδιά. Έχει τρεις μέρες τώρα που δεν μπορώ να ησυχάσω απ’ τον πόνο. Με πιάνουν 1-2 φορές το χρόνο, κατά προτίμηση σε περιόδους άγχους. Δε μας φτάνουν τα προβλήματά μας δηλαδή, έχουμε και τον πονόδοντο από πάνω. Με πεθαίνουν τ΄άτιμα. Κι έχω πρηστεί μέσα έξω. Για να φάω ούτε συζήτηση. Μόνο μαλακές τροφές, σαν τα μωρά και τις γιαγιάδες. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβάνε τα καημένα τα μωράκια και κλαίνε τόσο γοερά. Κι άντε, εκείνα έχουν και κάποιον να τα κανακέψει... εγώ όμως; Σε ποιον να πω ότι «με πονάει το δοντάκι» και να μη με κοροϊδέψει; Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Πίκρα σας λέω. Ούτε να χαμογελάσω δεν έχω κουράγιο. Προσπαθώ, αλλά μου βγαίνει κάπως ξινό. Όλα κι όλα, εγώ ξινή ποτέ δεν ήμουν, δε θα γίνω τώρα λοιπόν!
Μου είπε επίσης η γιαγιά μου ότι βοηθάει αν βάλω λίγο ούζο. Δηλαδή πώς να το βάλω; Με βαμβάκι; Το δοκίμασα αλλά γέμισε το στόμα μου ίνες. Μπλιαχ! Να κάνω γαργάρες; Κάηκε ο λαιμός μου και γιατρειά δεν είδα. Ε ήπια λιγουλάκι παραπάνω και σαν κάτι να ΄γινε. Δε θεραπεύτηκα τελείως όμως. Μετά είπα να δοκιμάσω λίγη βότκα. Στη δεύτερη πάνω, είδα μια κάποια βελτίωση. Στον πονόδοντο. Γιατί κατά τ΄ άλλα... σκ@τά! Τα έβλεπα διπλά κι είχα μια μικρήηηη αστάθεια στο βάδισμα. Χικ! Μετά έτριψα μια ασπιρίνη και την εναπόθεσα στο πονεμένο δόντι. Καλύτερα να μου δίναν κώνειο! Τα έβγαλα όλα σας λέω, και το ούζο και τη βότκα μαζί. Κι ο πόνος εκεί να επιμένει. Ματώνουν τα ούλα κι έχω μια απαίσια γεύση από μέταλλο στο στόμα, σαν να δάγκωσα λαμαρίνα.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά κανονίζουμε τσιμπούσι με τους συναδέρφους αύριο και δε θα μπορώ να φάω. Με νιώθετε;
* Ενίοτε βγάζω και νύχια. Νιαρ!
9 σχόλια:
Μα το ούζο για αυτό το προτείνουν. Αφενός γιατί συνήθως το πίνεις παγωμένο και ο πάγος μουδιάζει τον πόνο, και αφετέρου γιατί μεθάς και δεν θυμάσαι γιατί ήπιες.
Γιατί λένε ότι άμα κάνεις τατουάζ πίνεις για να μεθύσεις? Βέβαια, μου είπαν ότι δεν ισχύει πρόσφατα, αλλά οι λαϊκοί μύθοι στην υπηρεσία σας!
Τέσπα για προσωρινό μούδιασμα μπορείς να δοκιμάσεις σκέτο παγάκι, ή να το διασκεδάσεις με ουζάκι και παρέα όπως άρχισες.
Αλλιώς υπομονή, όσο το σκέφτεσαι θα επιμένει!
Βασικα η Μαφαλντα ειναι ειδικος και δεν θα ανοιχτω στο θεμα.
Απλα σχολιαζω: Μηπως τα θελε και σενα ο κ...ς σου; Αλλο που δεν ηθελες κι εσυ (δεν πινεις ποτε) και του εδωσες και καταλαβε...
Ακου ουζο με βοτκα
Αν "δαγκωσεις τη λαμαρινα" ισως νιωσεις καλυτερα στα δοντια
Και τσιμπουσια θα ακολουθησουν κι αλλα
Κουραγιο
Περαστικα
Επειδή κάποιος "έξυπνος" μου πρότεινε να πάω στον οδοντίατρο να μου... ανοίξει τα ούλα, παραθέτω ανεκδοτάκι να διασκεδάσωμεν:
Μια κυρία πολύ φοβιτσιάρα (καλή ώρα) πάει στον οδοντίατρο για εξαγωγή, τρέμοντας.
- Γιατρέ μου, φοβάμαι τόσο, που προτιμώ να γεννήσω παρά να βγάλω δόντι.
- Αποφασίστε κυρία μου, να ξέρω σε ποιο ύψος να ρυθμίσω την καρέκλα!
:-D
περαστικά...
από γιατροσόφια, μόνο το γαρυφαλέλαιο ξέρω...
εύχομαι να σου περάσουν γρήγορα και να μην ταλαιπωρήσε άλλο...
την καλημέρα μου...
Το λάθος ήταν ότι το ούζο το πήρες χωρίς παρέα και μεζέ. Γι'αυτό σε χάλασε βρε!
Φρονιμίτεεεεεςςςςςςςςςςς;
ιουυυυυυυυυυυυυ!
Λοιπόν επειδή έχω το ίδιο με σένα πρόβλημα (αυτή την σύμπνοια πρέπει να την κοιτάξουμε κάποια στιγμή!) έχω να σου πω οτι αν θες να αποφύγεις την επέμβαση (ναι-ναι) υπάρχει μια λύση. Πλένεις πολύ καλά τα δόντια τρίβοντας την περιοχή πάνω από τους φρονιμίτες μέχρι να ματώσει.Κι αυτό γιατί έτσι απομακρύνονται τα υπολείμματα τροφών που προκαλόυν το πρήξιμο.Μετά χρησιμοποιείς διάλυμα και αυτό ήταν!Έτοιμη!
(μόλις συνειδητοποίησα οτι ήταν πολύ σιχαμένο comment αυτό που έγραψα-πάω να γράψω μια ιστορία της πόλης, εμπνεύστηκα η σπλατερού!)
δοντακια λοιπον η μικρη μου...
περαστικουλια...
:)
sorry_girl, σιγά καλέ μην τα τρίψω και με γυαλόχαρτο!!! :-Ο
Βρήκα τη λύση: μασάω τσίχλα (σαν κατσίκα όμως, εντελώς αντιαισθητικό) και μουδιάζουν όλα.
NO PAIN! :-D
Πω-πω υπομονή και κουράγιο!!!
Μιλάμε για μεγάλη πίκρα οι φρονιμήτες!
Το ούζο βοηθάει αλλά για πολύ λίγο,μόνο όσο διαρκεί το μούδιασμα δηλαδή. Κατα τ'αλλα κάτι κάνει και η ασπιρίνη αλλά ψόφια πράγματα! όταν έρχεται ο πονόδοντος είναι να πάρεις τηλέφωνο τον Χαράλαμπο και να του πεις να τα κλάψει..!
Οδοντίατρο θα πρότινα αν συνεχίσει το πρόβλημα. Το Πάσχα έκανα την πρώτη μου εξαγωγή φρονιμήτη (κι εγώ μικρή άρχισα προφανώς) και δεν θα την χαρακτήριζα επίπονη ως εμπειρία αλλά περισσότερη ψιχοφθόρα... Κουράγιο λοιπόν, εύχομαι γρήγορα να αποδεικτεί ότι ο πόνος ήταν κάτι παρωδικό και όχι ότι υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα με τον φρονιμήτη.
Best wishes;)
Δημοσίευση σχολίου