Ακινησία

Photo by god-of-chaos

Το σώμα σφιχτά κουλουριασμένο σαν έμβρυο στη μήτρα. Ένα τελικό S. Όλα μουδιασμένα. Πόνος παντού, απ’ το κεφάλι ως τ΄ ακροδάχτυλα. Να μην μπορώ να κινηθώ. Ούτε να σκεφτώ. Έτσι έπεσα, έτσι ξύπνησα, με την ίδια μουδιασμένη αίσθηση. Προσπάθησα να κουνήσω κάτι, αλλά τα μέλη του κορμιού μου αρνήθηκαν να υπακούσουν. Τρυπάνι στον εγκέφαλο, χίλια καρφιά να με καρφώνουν, σαν να με σκίζουνε χίλια κομμάτια. Μου γυρνάνε τα σωθικά, θέλω να ξεράσω. Ίλιγγος...

Ήταν η χειρότερη μέρα αφότου άρχισε η σχολική χρονιά. Ο πονοκέφαλος δε λέει να μ΄αφήσει απ’ την Παρασκευή κι έχω αρχίσει πλέον ν΄ανησυχώ. Σκέφτομαι... Έτσι θα τη βγάλω φέτος. Θα γυρνάω απ’ τη δουλειά, θα πέφτω να κοιμάμαι και θα ξυπνώ κουρασμένη όσο πριν. Κι ακόμα πιο μουδιασμένη.

Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό κάτι όμορφο και χαλαρωτικό. Ένα καυτό μπάνιο κι ένα μασάζ, μια φλοκάτη στο πάτωμα δίπλα στο τζάκι, το άρωμα του κρασιού, μια αντρική αγκαλιά, να βυθίζω το πρόσωπό μου σ’ ένα μπουκέτο λουλούδια και να εισπνέω ατελείωτα. Ευχήθηκα να γινόμουν πάλι έμβρυο, μικρή και ασφαλής μέσα στον αμνιακό μου σάκο, πίσω στη μήτρα, προστατευμένη απ’ όλα, μακριά από κάθε αρνητική ενέργεια. Να μου βάζουν ν’ ακούω μουσική, να μου διαβάζουν παραμύθια και να γλιστράω απαλά στον πλακούντα. Να μη με νοιάζει τίποτα. Να με φροντίζουν και να μ΄αγαπάνε χωρίς αντάλλαγμα.

Μπορεί και να πεθάνω μια μέρα, καθώς κοιμάμαι στην ίδια πάντα εμβρυακή στάση, κουλουριασμένη κάτω απ’ τις κουβέρτες κι οι γάτες στα πόδια μου στο κρεβάτι. Θα περάσουν μερικές μέρες πριν κάποιος αρχίσει ν΄ανησυχεί.