Βράδυ Σαββάτου
Βράδυ Σαββάτου... σαν πολλά άλλα. Μοναχικά, νεκρικά ήσυχα, να μη χτυπάει ούτε τηλέφωνο. Συχνά τ’ αναζητώ, άλλες φορές με τρομάζουν. Σήμερα νιώθω κουρασμένη. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δυο απανωτά ξενύχτια μου ή αν μου πέσανε πολλά όλα τα προηγούμενα. Αναπολώ άλλα βράδια, με παρέα ή μόνη, δεν έχει σημασία. Βαρύς ο χρόνος πάνω μας, ζούμε στη σκιά του, ξενυχτώντας σε σταθμούς-λιμάνια-αγκαλιές, σε σώματα-ερημιές προσπαθώντας να καλύψουμε κενά, απουσίες, ανάγκες... Μια γλυκιά θλίψη με καταλαμβάνει, θέλω να κλάψω χωρίς λόγο, γυρνώ στα παλιά, σε φυγές, χιλιόμετρα, δεν είσαι εδώ... Θέλω να βουτηχτώ σε μια άδεια πόλη, να με σκεπάσει σαν ομίχλη απόψε, να με καταπιεί και να χαθώ. Πίνω για σένα, πιες κι εσύ για μένα, αν με σκέφτεσαι. Όπου κι αν είσαι...
Στον Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου