Η nosy στα Καρπάθια

Photo by 17secondsaftersunset

Πολλή ομίχλη σήμερα ρε παιδιά! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το ζείτε. Ξυπνάω το πρωί μες την καλή χαρά (λέμε τώρα! με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα) φτιάχνω τη φραπεδιά μου, βάζω τα ωραία τα μαύρα τα συνολάκια μου, τα κατάλληλα αξεσουάρ, χτενίζω τις ξανθές μου μπούκλες, παίρνω τσαντάκι ασορτί με τα παπούτσια (numb για σένα τα λέω, ακούς;) κι ετοιμάζομαι να φύγω για τη δουλειά. Βγαίνοντας από την είσοδο της πολυκατοικίας, ρίχνω μια τελευταία φιλάρεσκη ματιά στον ολόσωμο καθρέφτη (φτου σου κοπελάρα μου!) και μπαίνω στ’ αυτοκίνητο. Μέχρι εδώ όλα καλά, I’m a Barbie girl in a Barbie world, τραλαλά τραλαλά... Παρακάτω όμως;

Λίγο πριν φτάσω στην Αρναία, με τυλίγει μια ελαφρώς πυκνή ομίχλη.

«Δε βαριέσαι» λέω, «συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, δεν είναι δα και η πρώτη φορά» και συνεχίζω απτόητη.

Αμ εσύ είσαι που το ‘πες; Σιγά σιγά αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Βρε αμάν! Τι τοπίο είναι αυτό; Μία εγώ κι άλλη μια η Σιγκούρνεϊ με τους γορίλλες της. Ευτυχώς εγώ φέτος δεν έχω πολλά θηρία στην τάξη. Να μη βλέπω την τύφλα μου όμως... Πού πας κοριτσάκι με τέτοιο καιρό; Άσπρη ασπρίλα πλάκωσε, σαν να κολυμπούσα στο γάλα ένα πράμα, δώστε μου ψαλίδι να κόψω το βαμβάκι να περάσω. Γιατί για τόοοοσο πυκνή ομίχλη μιλάμε. Ανοίχτε καλέ, έχω να πάω στη δουλειά λέμε!

Κι επειδή αυτό δεν άνοιγε κι εγώ ζοριζόμουν, ανοίγω το παράθυρο σε κάποια φάση να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα μπας και γλιτώσω τη λιποθυμία. Με μιας ακούω ένα σκύλο να ουρλιάζει! Ανατριχιάζω σύγκορμη. Αισθάνομαι ότι σε λίγο θα βγει ο Δράκουλας και θα μου κλείσει πονηρά το μάτι. Μαμάαααα! Ξανακλείνω το παράθυρο. Ούτε τα δέντρα στα πλάι του δρόμου δε φαίνονται. Προχωράω σχεδόν στα τυφλά. Αν δεν ήξερα ότι δε στρίβω πουθενά, θα ‘λεγα πως έχω χαθεί για τα καλά. Δεν έχει σήμα και το κινητό γαμώτο, να θυμηθώ ν’ αγοράσω VHF, αχρείαστο να ‘ναι, σταθερά ρυθμισμένο στη συχνότητα της αστυνομίας.

«Ναι, γεια σας, εγώ είμαι πάλι που σας πήρα και προχθες, ξαναχάθηκα, ελάτε καλέ να με σώσετε, καλά πάω για Στρατώνι;»

Και δε μας έφτανε η ομίχλΑ, είχαμε και το ψιλόβροχο, εκείνο το σπαστικό drizzle or spray (να δείξουμε και τις γνώσεις μας εις την αγγλικήν) ίσα να γλύφουν οι υαλοκαθαριστήρες το παρπρίζ και να πιάνει μια γλίτσα κάτω στο δρόμο για να φοβάσαι να φρενάρεις μη σου κάτσει η στραβή. Και να δείτε αύριο που θ΄απεργήσω, στοίχημα πως θα βγάλει λιακάδα!

Ααααχ, αυτά τα περιπετειώδη για σήμερα στα ψηλά τα κορφοβούνια και άλλα πολλά που έπονται. Ευτυχώς μετά που κατεβαίνει ο δρόμος προς τη θάλασσα, καθαρίζει πάλι. Εκεί βέβαια αρχίζουν άλλα… εκείνα θα τα γράψω άλλη φορά, μόλις αρχίσει να το παγώνει. Αναμείνατε.

Μόνο ρε παιδιά, εξηγήστε μου λίγο γιατί μπερδεύτηκα: καθηγήτρια είμαι ή πράκτωρ ειδικών αποστολών; Μα για 35 ευρώ τη μέρα;

Ε άι σιχτίρ!

Μετά απ΄ αυτό μου αξίζει λίγη χαλάρωση