The Party’s Here

«Πόσα κλείνεις είπαμε;»

Οι πρώτοι καλεσμένοι αφίχθησαν κατά τις 21:30. Στο σπίτι όλα έτοιμα, κεριά, μουσική, εορταστικός στολισμός λόγω των ημερών (όσα λαμπάκια δεν έφαγε ο Ράμσυ δηλαδή) και η οικοδέσποινα έτοιμη κι αυτή και απαστράπτουσα. "Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει" λέει η σοφή λαϊκή παροιμία, πόσο μάλλον τον εαυτό σου! Εξάλλου αν δεν το πιστέψεις εσύ, πώς περιμένεις να το πιστέψουν οι άλλοι;

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κι εκεί που το κέφι είχε ανάψει, είπα να βγάλω την τούρτα και να σβήσω τα κεράκια. Είχα αγοράσει 2 πακετάκια των 20, από αυτά τα μικρά τα ροζ που παίρνουν για τα κοριτσάκια. Αν είχε συσκευασίες των 18, πάλι 2 θα έπαιρνα και θα μου έβγαιναν ακριβώς, μην προτρέχετε λοιπόν σε κακεντρεχή σχόλια.

Παρένθεση: Η πωλήτρια όταν είδε ότι πήρα τόσα πολλά, επενέβη όσο πιο ευγενικά μπορούσε: "Έχουμε και κεράκια με αριθμούς, να μη χαλάσετε την τούρτα!" Την κοίταξα λοιπόν κι εγώ όσο πιο ευγενικά μπορούσα και της είπα ότι "Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΤΟΥΡΤΑ θέλω να έχει όλα τα κεριά επάνω για να φαίνεται ωραία στις φωτογραφίες, εντάξει;" Μου ευχήθηκε με τη σειρά της να τα εκατοστήσω, αλλά μάλλον τα κεριά που θα πουλούσε σκεφτότανε.

Ανοίγω λοιπόν το πρώτο πακετάκι με τα κεράκια κι αρχίζω να τα στήνω στην τούρτα. Δυο απ' αυτά μου ξέφυγαν, κύλησαν στο τραπεζάκι και πέσανε στο πάτωμα. Εγώ δεν το αντελήφθην, διότι τι να πρωτοδώ το party girl! "Ορνέλλα" μου φωνάζανε συνέχεια και γύριζα δήθεν έκπληκτη και σαστισμένη για να βγουν αυθόρμητες οι φωτογραφίες. Τα μετράω λοιπόν και τα βρίσκω 18! "Ε θα έκανα λάθος" σκέφτηκα και συνεχίζω ακάθεκτη με το δεύτερο πακετάκι, νομίζοντας ότι κι αυτό θα έχει μέσα 18. Στο μεταξύ ο καλός μου αδερφούλης έχει βρει τα 2 που αυτομόλησαν και εν αγνοία μου τα προσθέτει στην τούρτα που έχει ήδη πάνω 18. Συν τα άλλα 20 που έχω βάλει εγώ, πόσο μας κάνει λέμε; Σαράντααα!!!

Ναι, ναι, καλά καταλάβατε, 40 κεράκια έσβησα, αντί 36 που έπρεπε. Το θυμάμαι και γελάω. Κι είχα κι από δίπλα το γειτονάκι να με κοροϊδεύει –και με το δίκιο του- γιατί εδώ και καιρό μου λέει ότι τα κρύβω. Τι να κρύψω, αγάπη μου; Έχω εγώ ανάγκη από τέτοια; Είμαι μια θεά και δε σηκώνω αντίρρηση. Εξάλλου είμαι όσο αισθάνομαι, αλλά κι όσο είμαι να 'δειχνα, πάλι θα λύσσαγαν οι εχθρές μου! Κι όπως έλεγε κι η Ρίτα "οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες", άρα εγώ είμαι δυο δεκαοχτάρες, διορθώστε με αν κάνω λάθος στα μαθηματικά. Μου αφιερώνω λοιπόν το παρακάτω τραγουδάκι κι ας μην ξέρω γαλλικά για να καταλαβαίνω τι λέει, μου φτάνει που εγώ είμαι μια λολίτα. Ή μάλλον δυο για την ακρίβεια.

Όχι, για να μη λέτε ότι γράφω συνέχεια κλαψομούνικα posts, ορίστε, αυτοσαρκάζομαι κιόλας.

Σας φιλώ γλυκά στη μούρη. Και του χρόνου με υγεία.