Μάτια καθρέφτες

Θυμάται το βλέμμα του το βράδυ που τον συνάντησε. Μάλλον χαράματα ήταν, με το πρώτο φως της μέρας. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. Σκέφτηκε πως ίσως έφταιγε ο καπνός. Ήταν ένα βλέμμα αρρενωπό, αγριεμένο απ’ το ποτό και πονεμένο, μα συνάμα πιστό και φιλικό, βλέμμα σκύλου ήταν που μόλις του είχαν δώσει μια κλωτσιά. Σχεδόν το λάτρεψε! Το είδε να γαληνεύει λίγες ώρες μετά καθώς τη χάζευε, το είδε να γλυκαίνει και να γίνεται τρυφερό και πάλι να θεριεύει και να γίνεται αγέρωχο, αντρίκιο, θολό απ’ τον πόθο, μα πάντα καθαρό. Πάντα!




Τι να του είπαν άραγε τα δικά της μάτια;


7 σχόλια:

Γείτων είπε...

Θα σου λεγα τώρα τι του είπαν ;)

Zooman είπε...

nosy nosy!!
Βάζεις Γαμάτα κομματάκια!!
Αν ανέβω πάνω (είμαστε και χαμουτζήδες!!) θα σε συνοδεύσω στον 7λήγουρο φακλανομπήχτη τρωγλοδιευθυντάκο σου και θα με συστήσεις σαν θείο σου!!!
Ανήκουμε στην ίδια οικογένεια (αιλουροειδών)
:P

Zooman είπε...

ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ WIM MERTENS!!!!!
ΝΑ 'ΣΑΙ ΚΑΛΑ!!

Ecumene είπε...

Ax..Θεσσαλονικη μυρίζει το blog...

:)

γιώργος είπε...

τα πάντα και τίποτα...
έτσι μιλάνε τα μάτια που ξέρουν να βλέπουν...
λένε τα πάντα και τίποτα...
γι'αυτό και δεν μπορείς να τα ξεχάσεις...

καληνύχτα...

nosyparker είπε...

Γείτων, με την καλή κουβέντα στο στόμα είσαι πάντα βρε :p

Zooman, ξεκόλα με το μαλάκα, πήγαμε σε άλλο post.

Εργοτελίνα, θα το εκλάβω ως κοπλιμάν ;-)

Γιώργο, να μην ξεχνιούνται, μακάρι :-)

Ανώνυμος είπε...

αυτο με τον αντρικιο ποθο μου αρεσε πολυ..