Ένας φίλος...

... ήρθε απόψε απ’ τα παλιά.

Photo by s_photography

Είναι καλός μου σύμβουλος κι αυστηρός κριτής μου, αν και μερικές φορές τον μισώ για τις αλήθειες που μου λέει. Σαν καταλαγιάσει ο θυμός μου αναρωτιέμαι τι θα ‘κανα αν δεν είχα κι αυτόν να με ταρακουνάει.

Θυμάμαι τον προ-περασμένο χειμώνα που περάσαμε την Πρωτοχρονιά μαζί. Ήταν να μείνω 3-4 μέρες αλλά περνούσα τόσο καλά και αποφάσισα να παρατείνω τη διαμονή μου για λίγο. Δεν ήθελα να περάσουν οι διακοπές, μέσα μου όμως είχα ένα άγχος, μια τάση φυγής και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Ίσως φοβόμουν μην τον συνηθίσω και θελήσω να μείνω για πάντα.

Στη ζωή γνωρίζουμε ελάχιστα άτομα που μας σημαδεύουν. Κρατάμε μέσα μας μικρές στιγμές, τις κλειδώνουμε στο συρτάρι με τις αναμνήσεις και τ΄ανοίγουμε συχνά-πυκνά αναπολώντας, προσπαθώντας ν΄αδράξουμε μυρωδιές, αγγίγματα, βλέμματα και λόγια. Κι ας πονάμε.

Γαμώτο, γιατί να είσαι μακριά; Μην ξεχνάς, μου χρωστάς ένα ταξίδι στη Ρώμη!