Είναι ωραία η θέα απ’ το ράφι;

Photo by charbee

Σάββατο πρωί κατέβηκα στο κέντρο για κάτι δουλειές. Στις 12:30 είχα τελειώσει, αλλά δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι κι άρχισα τα τηλέφωνα. Πέρασα από ένα καφέ όπου δουλεύει μια φίλη και όσο τα λέγαμε περίμενα τρεις άλλες. Τις δυο είχα να τις δω πάνω από ένα χρόνο, ήμασταν συμφοιτήτριες πολλά χρόνια πριν, αλλά έχουμε κρατήσει επαφή, μόνο που δε βρισκόμαστε συχνά. Με την άλλη δουλέψαμε μαζί ένα χρόνο κι από τότε κάνουμε παρέα.

Οι δυο πρώτες με εκπλήσουν δυσάρεστα κάθε φορά που τις συναντώ. Έχουν γεράσει και στο κορμί και στην ψυχή. Ο συντηρητισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ανέραστες εδώ και χρόνια, σχολιάζουν την κάθε βολεμένη κυρά-Κατίνα επειδή έχει παντρευτεί κι έκανε δυο κουτσούβελα, αλλά βαθειά μέσα τους τη ζηλεύουν γιατί κοιμάται δίπλα σ’ έναν άντρα τα βράδια. Κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα τ΄απογεύματα για να μπορούν να πληρώνουν τ΄ακριβά συνολάκια τους και να τρέχουν στα ινστιτούτα και στα κομμωτήρια για ρεκτιφιέ μπας και γυρίσει κανείς να τις κοιτάξει. Και ψάχνουν γαμπρούς νέους, ωραίους, με ακαδημαϊκή μόρφωση, με σπίτι, ακριβό αυτοκίνητο, καλή δουλειά και παχυλό τραπεζικό λογαριασμό. Και δεν κάνουν εκπτώσεις. Κι έχουν πάντα ένα άγχος στο βλέμμα, να προλάβουν.... Τι να προλάβουν άραγε; Να ζήσουν; Πώς; Αναζητώντας τον πρίγκηπα του παραμυθιού; Μη χέσω!

Η άλλη είναι κάπως πιο νορμάλ. Και πιο εμφανίσιμη. Είδε κι απόειδε όμως κι αυτή ότι χαΐρι από άντρα δε θα βρει κι αποφάσισε ν’ αγοράσει σπίτι μόνη της. Πήρε ένα δάνειο κι έχει ξεσκιστεί στα ιδιαίτερα για να μπορεί ν’ αναταπεξέλθει. Η τελευταία σχέση που είχε ήταν στα 26 της κι από τότε δεν έχει ξανακάνει τίποτα με κανέναν. Κι αν τύχει και την ενδιαφέρει κάποιος, είναι τόσο μπλοκαρισμένη, που δεν τολμά να το δείξει. Της δένεται η γλώσσα κόμπος λέμε! Αλλά συχνάζει στα πιο σικ καφέ - ξέρετε, εκεί που πάει ο «καλός ο κόσμος» - και ψωνίζει μόνο φίρμες.

Και οι τρεις βγαίνουν τα βράδια με γυναικοπαρέες στις οποίες δε με καλούν ποτέ και υποτίθεται ότι περνούν ωραία. «Εσύ δεν έχεις ανάγκη» μου λένε συχνά. Λες κι εγώ δεν ξέρω από μοναξιά ή λες και όλα στη ζωή μου ήρθαν εύκολα. Ξεχνάνε όμως...

Κι αναρωτιέμαι: Πού είναι η μαγκιά σας ρε; Σας έχει πάρει τελείως από κάτω; Πώς περιμένετε να σας πλησιάσει κάποιος έτσι; Τολμήσατε ποτέ να δείξετε εσείς πρώτες ενδιαφέρον; Ρίξατε ποτέ τις άμυνες κι αφήσατε κάποιον να σας γνωρίσει; Ή του το παίζετε απελευθερωμένες και δήθεν ανεξάρτητες με στυλάκι «δεν έχω ανάγκη κανέναν»; Έχουμε ξεχάσει ακόμα και να φλερτάρουμε μου φαίνεται. Γιατί να σε πλησιάσει ο άλλος όταν έχεις ύφος 15 καρδιναλλίων και για να σκάσεις χαμόγελο πρέπει να σε γαργαλήσουν;

Θέλει μαγκιά, αγάπη μου καλή, πώς περιμένεις να ζήσεις αν δεν τολμήσεις; Κάτσε τότε και περίμενε. Κότα!