Στέλλα

Photo by p2ikezej2nku

Τη Στέλλα τη γνώρισα πριν λίγα χρόνια σε μια ουρά σ’ ένα γραφείο της Δευτεροβάθμιας. Ήμασταν κι οι δυο αναπληρώτριες τότε και στηνόμασταν κάθε χρόνο να υποβάλουμε δικαιολογητικά για την επόμενη σχολική χρονιά. Ως συμφοιτήτριες δεν είχαμε γνωριστεί, αλλά εκείνη με θυμόταν φυσιογνωμικά. Πιάσαμε την κουβέντα κι ανακαλύψαμε πως ήμασταν και γειτόνισσες. Είχαμε μετακομίσει πρόσφατα κι οι δυο εδώ, νιόπαντρες, περιχαρείς νοικοκυρές. Ετοιμαζόμασταν τότε να δώσουμε εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ, γιατί αν περιμέναμε να διοριστούμε από την επετηρίδα... καήκαμε!

Την ξαναείδα την επόμενη χρονιά στην ίδια ουρά στο ίδιο γραφείο για τον ίδιο λόγο. Πάλι χαθήκαμε το καλοκαίρι, αλλά αυτή τη φορά είχαμε ανταλλάξει τουλάχιστον τηλέφωνα. Της τηλεφώνησα τέλη Αυγούστου να της ανακοινώσω τα ευχάριστα νέα του διορισμού μας. Τοποθετηθήκαμε κι οι δυο στην ίδια περιφέρεια και πήγαμε να ψάξουμε για σπίτι. Βρήκαμε δυο μικρές γκαρσονιέρες στην ίδια πολυκατοικία και τις κλείσαμε. Η Στέλλα είχε και συγγενείς εκεί, εγώ ήμουν μόνη. Δηλαδή όχι εντελώς μόνη, είχα τη Στέλλα. Μεγάλη ανακούφιση αυτό! Να ξέρεις ότι είναι δίπλα σου κάποιος γνωστός, ότι δεν είσαι ξένος σ΄ ένα ξένο μέρος, αλλά έχεις κάποιον να μιλήσεις αν σου τη βιδώσει, ένα άτομο να πεις δυο κουβέντες με τον καφέ να ξεχαστείς.

Δεν ήταν η ανάγκη που μας ένωσε όμως. Ήταν που η Στέλλα είναι άνθρωπος εγκάρδιος και ζεστός, πολύ καλοπροαίρετη με όλους, γελαστή και καλοσυνάτη. Πάντα με την καλη κουβέντα στο στόμα, ακόμα κι όταν η ίδια έχει προβλήματα. Δε θα σε «κρεμάσει» ποτέ, ούτε θα πει λόγια πίσω από την πλάτη σου. Αυτό που βλέπεις, αυτό είναι! Και την εκτιμώ πολύ γι αυτό και την αγαπάω. Περάσαμε και δεύτερη χρονιά παρέα στην ίδια πόλη. Μετά πήραμε κι οι δυο απόσπαση. Τώρα μένουμε σπίτια μας, σχεδόν απέναντι, αν βγω στο μπαλκόνι, βλέπω το δικό της. Δε χανόμαστε.

Η Στέλλα όμως που είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, έχει ένα ιστορικό. Πριν λίγα χρόνια έκανε αφαίρεση ωοθήκης λόγω κακοήθειας. Μήνες μετά εγχειρίστηκε και πάλι. Από τότε προσπαθεί να κάνει παιδί με εξωσωματική κι όλο κάτι στραβώνει. Έχει παιδευτεί πολύ. Πριν τρεις βδομάδες έκανε επιτέλους την πολυπόθητη εμβρυομεταφορά. Έμεινε σπίτι με αναρρωτική και περίμενε να περάσουν λίγες μέρες μέχρι να κάνει τεστ κύησης. Της είχαν εμφυτεύσει τρία ωάρια. Τρία μικρά αστεράκια που έπαιρναν ζωή απ’ αυτήν και μεγάλωναν μέσα της. Ευχόμουν να προχωρήσουν και τα τρία γιατί ήξερα πόσο πολύ ήθελε τρίδυμα. «Μια κι έξω» όπως λέει κι εκείνη.

Την προηγούμενη Δευτέρα είχα ένα τηλεφώνημα από τη Στέλλα. Ακουγόταν μια χαρά και περίμενα να μου πει ότι όλα πήγαν καλά. Αντί γι αυτό μου είπε ότι η εξωσωματική απέτυχε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τόσος κόπος, τόσα έξοδα και τόσες ελπίδες πήγαν χαμένα. Πώς μπόρεσε και το πήρε τόσο ψύχραιμα; Πώς κατάφερε να είναι τόσο δυνατή;

Στελλίτσα μου, αν σε μια γυναίκα αξίζει περισσότερο να κάνει παιδιά, αυτή είσαι εσύ. Σου εύχομαι μέσα απ’ την καρδιά μου να τα καταφέρεις και του χρόνου στη γιορτή σου να σου φέρνουμε δώρο μωρουδιακά. Χρόνια πολλά και καλά. Κράτα γερά, με τσαμπουκά!

Φιλιά, Jo.