Διαχείριση θυμού
Photo by wolfskin
Θυμώνω...
όταν υποτιμούν τη νοημοσύνη μου
όταν δε με σέβονται ενώ το αξίζω
όταν πληγώνουν την αξιοπρέπειά μου
όταν ακυρώνουν όλους τους κόπους μου
όταν με υποβιβάζουν
όταν δε με αφουγκράζονται
όταν βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα
Τότε...
ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου και δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά
λέω λόγια που δεν πρέπει και μετανιώνω μετά
γυρνώ σπίτι κουρασμένη ψυχικά κι αναρωτιέμαι αν αξίζει να προσπαθώ
Σήμερα νόμιζα πως θα πάθω εγκεφαλικό.
Τελικά δεν αξίζει να προσπαθώ.
Για τίποτα και για κανέναν.
15 σχόλια:
Εξαρτάται...
Αν εννοείς ότι δεν αξίζει να προσπαθείς ν' αλλάξεις τους άλλους (να τους κάνεις να σε σέβονται, να σε αφουγκράζονται κλπ), ναι, είναι ανώφελο.
Και ψυχοφθόρο και αναποτελεσματικό.
Αν εννοείς ότι δεν αξίζει ν' αγωνίζεσαι για τη ζωή, για το δικό σου όνειρο, για τις επιθυμίες σου, ξέρεις ότι αυτή είναι η απαρχή της ύπαρξής μας.
Κι εκεί η αξία μας.
Τα γέλια και τα δάκρυά μας. Η ζωή μας.
Ο θυμός κι ο φόβος είναι τα ισχυρότερα συναισθήματα και τα δυσκολότερα στο χειρισμό τους.
Θέλουν πείσμα, δύναμη, θέληση για ανάταση ψυχής. Για εναρμόνιση με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Δικό τους θέμα πως νιώθουν οι άλλοι.
Εσύ τι κάνεις.
Είναι δύσκολο να θυμώνεις με τον σωστό τρόπο για τον σωστό λόγο, ναι.
Όμως η αξία σου είναι εδώ.
Οι άλλοι δεν την βλέπουν; Δεν σε αφορά. Και σίγουρα, δεν πείθονται με δικές σου θυμωμένες αντιδράσεις.
Προχώρα. Και λογάριασε το λόγο μόνο όσων εκτιμάς. Μόνο.
Για τα παιδιά μιλάω καπετάνισσα. Για τους μαθητές αυτού του τόπου που προσπαθείς να τους κάνεις ν' ανοίξουν τα μάτια τους και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και δε θέλουν.
Κι είναι κρίμα...
δυστυχώς,
το λειτούργημα που διάλεξες ως επάγγελμα
σε οδηγεί σε συχνές καταστάσεις
σαν αυτές που περιγράφεις...
θέλει ιδιαίτερη αυτοσυγκράτηση...
σου εύχομαι να την έχεις...
καληνύχτα...
Αχ μωρέ nosy..δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα έκανα στη θέση σου. Δεν είμαι ικανή για διαχείριση θυμού, πόσο μάλλον όταν αυτός αφορά σε μαθητές.Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως θυμάμαι μόνο δυο δασκάλους που δεν το έβαλαν κάτω. Κι ήταν πολύ σημαντικοί.Προσπάθησε να το δεις αλλιώς. Οτι δηλαδή αξίζει κι ας μην το καταλαβαίνουν. Καθένας με τον πήχη του μετράει και το πανί του,που έλεγε κι η γιαγιά μου.
Καλημέρα!
Ένα παραπάνω που μιλάς για τα παιδιά.
Τα οποία αν νιώσουν ότι τα πλησιάζεις "προσπαθώντας να τα κάνεις ν' ανοίξουν τα μάτια τους", θα τα σφαλίσουν περισσότερο.
Εννοώ πως αν το κυρίαρχο μήνυμα είναι αυτό, "εγώ ξέρω, εσείς οι άσχετοι ακούστε με να ξεστραβωθείτε", τότε, θα νιώθεις πως σκουντουφλάς μονίμως σε τοίχο.
Η γνώση μπορεί να γίνεται ελκυστική.
Ο τρόπος μετράει.
Δύσκολο, μέσα σ' ένα εκπ/κό σύστημα αποστειρωμένο, που στραγγαλίζει τη φαντασία, ναι.
Αλλά όχι ακατόρθωτο.
Ο σίγουρος τρόπος για να βάλεις "απέναντί σου" τα παιδιά είναι να θυμώσεις μαζί τους.
Δεν γνωρίζω σε τι ηλικίες κάνεις μάθημα κι αν σε βοηθώ με τις σκέψεις που καταθέτω, αλλά συλλογίσου ότι τα παιδιά είναι πηγή χαράς.
Λίγο ν' ανοίξουμε εμπρός τους τους ορίζοντες κι εκείνα θα πεταρίσουν.
Διώξε τη γκριζάδα της απογοήτευσης λοιπόν...
Θα δεις, θα βρεις τον καλύτερο τρόπο!
Δυστυχώς στο συγκεκριμένο σχολείο δεν υπάρχει βοήθεια από πουθενά. Πολύ θα ήθελα να μπορούσατε να δείτε. Ό,τι και να γράψω θα 'ναι λίγο. Δεν ξέρω πόσοι από σας είχατε διαβάσει παλαιότερα posts που έφραψα για τον "μαλάκα", αλλά ο συγκερκιμένος στρέφει τα παιδιά εναντίων των υπολοίπων συναδέρφων. Διαίρει και βασίλευε ένα πράμα.
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια. Ήδη νιώθω καλύτερα σήμερα. :-)
Τα θυμώνω του αρχικού post είναι εγωιστικά ενώ η επεξήγηση στα σχόλια αλτρουιστική. Ενδιαφέρον.
αντί να θυμώνεις με τα παιδιά πρέπει να τα βάλεις με τους γονείς τους.
αυτοί φταίνε για την κατάντια τους!
Αξίζει πάντα να προσπαθείτε. Καμία προσπάθεια δεν είναι μάταια. Όλες, αργά ή γρήγορα, θα φέρουν κάποιο αποτέλεσμα, ασήμαντο ή σημαντικό...
Και, μη θυμώνετε...
Είναι άχρηστος ο θυμός στους έξυπνους και προσγειωμένους...
ποιόόόός....;
ποιός κερατάς σε τάραξε να τον σκίσω.....;
εβγαλες νυχάκια να τον/την απειλήσεις τουλάχιστο;
Εγώ πάντα θυμωμένος είμαι! Φαίνεται;
nosyparker said...
Για τα παιδιά μιλάω καπετάνισσα. Για τους μαθητές αυτού του τόπου που προσπαθείς να τους κάνεις ν' ανοίξουν τα μάτια τους και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και δε θέλουν.
Κι είναι κρίμα...
γατάκι το νιωσα άπειρες φορές,αγανάκτησα άλλες τόσες,ίσως η ευθύνη να μην είναι αποκλειστικά και μόνο δική μας,δεν έρχονται σε μας τα παιδιά tabula raza ή μάλλον λάθος...έτσι μας τα στέλνουν... απ την οικογένεια το κακό...
και τρελαίνεσαι όταν διαπιστώνεις,πως είναι μοιραίο αυτό το λευκό χαρτί να θέλει να παραμείνει λευκό...όμως η ανταμοιβή είναι έστω κι ένα σποράκι να καταφέρεις να φυτέψεις σε κάποια ψυχούλα...έστω και μόνο σε μια...
(Σου απάντησα στο ποστ μου για ρακομελάκια...το δάκρυ δεν κατάλαβα γιατί;;;)
Δε γνωρίζω τις συνθήκες του συμβάντος και την αιτία που προκάλεσε το θυμό σου, ωστόσο έχω να σχολιάσω γενικότερα το εξής:
Το να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον, να τον κάνεις καλύτερο άνθρωπο κρύβει εγωισμό. Ο άλλος είναι έτοιμος να δεχτεί κάτι από σένα μόνο όταν σε ρωτάει ο ίδιος. Και τότε πάλι με ερώτηση πρέπει να απαντήσεις, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες να 'ξυπνήσει'.
pbo, μάλλον απέχετε από τη σύγχρονη πραγματικότητα του ελληνικού δημόσιου σχολείου.
Τι να σου κάνει κι ο εκπαιδευτικός, όταν κάποιοι τον έχουν απαξιώσει ήδη;
Ας απεργήσουν επομένως μια φορά οι εκπαιδευτικοί για την απαξίωση των δημόσιων σχολείων. Όλο για τα φράγκα κάνετε απεργίες.
Δημοσίευση σχολίου