Μίλα του

Photo by kphil

Θα ‘θελα να μπορούσα να σου μιλήσω ανοιχτά. Δηλαδή μπορώ, αλλά δεν θα το κάνω. Σκόπιμα. Ίσως γιατί βαθειά μέσα μου ξέρω το γιατί.

Δε μου αρέσει να κρύβομαι κι ούτε φοβάμαι να εκδηλώσω τα αισθήματά μου. Μια ολόκληρη ζωή άνοιγα τα χαρτιά μου, δεν κρατούσα τίποτα για μένα κι ας μετάνιωνα μετά. Πάντα πίστευα πως μόνο έτσι βγαίνω κερδισμένη, με το να λέω αυτά που σκέφτομαι, με το να δείχνω αυτά που αισθάνομαι και να είμαι αληθινή. Πόσες φορές δε σκέφτηκα μετά, τι θα είχε γίνει αν το είχα αποφύγει, αν είχα κρατήσει μέσα μου αυτά τα μικρά πολύτιμα μυστικά που κάποιος δεν εκτίμησε, που δεν τους έδωσε τη σημασία που τους άξιζε. Κι έριχνα το σφάλμα πάντα σε μένα. Για όλα έφταιγα εγώ και ποτέ οι άλλοι. Όχι αυτός που με πρόδωσε, αυτός που με πλήγωσε, αυτός που έφυγε. Αλλά εγώ! Εγώ που πίστεψα, εγώ που εμπιστεύτηκα, εγώ που έδωσα, εγώ που αγάπησα κι έζησα. Πάντα εγώ!

Και κάποια στιγμή έμεινα μόνη. Δεν ξέρω αλήθεια αν ήταν από επιλογή ή απλά έτσι τα ‘φερε η τύχη. Δε θα ήμουν μόνη σήμερα αν είχα βρει αυτό που μου αξίζει. Ή έστω κάποιον που να μη νιώθω ότι συμβιβάζομαι πλάι του. Και δε μιλάω μια μικρούς καθημερινούς συμβιβασμούς στη συμβίωση, αλλά για κείνα τα μεγαλύτερα, εκείνα της καρδιάς και της ψυχής, που αν δεχτείς εκπτώσεις, ξέρεις πως μια μιζέρια σκέτη θα ‘ναι η ζωή σου όλη.

Κι όμως να! Εγώ που ποτέ δε συμβιβάζομαι και που πάντα λέω την αλήθεια, βρίσκομαι εδώ μπροστά σου μην τολμώντας να σου πω αυτά που θέλω. Όχι γιατί φοβάμαι, αλλά γιατί ξέρω πως δε θ΄αλλάξει τίποτα. Κι είπα για πρώτη φορά στη ζωή μου ν΄αφήσω να πλανάται ένα μυστήριο. Και σε κοιτώ στα μάτια, πίνω μαζί σου και θέλω να ΄ρθω κοντά μα δεν το κάνω. Σου δίνω μονάχα το κορμί μου και κάτι λίγα ψιλά, ίσα να πάρεις μια ιδέα μήπως και σε κεντρίσω και θελήσεις να δεις περισσότερα.

Δε σου δίνομαι! Γιατί ξέρω πως δεν είσαι έτοιμος για μένα. Και γιατί ξέρω και ποιο θα ΄ναι και το τέλος. Τη βλέπω την κατάληξη να διαδραματίζεται μπροστά μου σαν ολόγραμμα. Εσύ να φεύγεις κι εγώ να μένω.
«Μα γιατί;» σε φαντάζομαι να ρωτάς. «Αποκλείεται να φύγεις εσύ πρώτη;»
«Αποκλείεται μωρό μου! Αποκλείεται» Γιατί νιώθω πως τα κορμιά μας είναι φτιαγμένα το ένα για το άλλο. Γιατί μαζί δε χρειάζεται να μιλάμε, τα λένε όλα τα μάτια. Γιατί κοντά σου γαληνεύω. Γιατί η ανάσα σου δίπλα στη δική μου τη νύχτα με ηρεμεί καλύτερα κι απ’ το καλύτερο παραμύθι. Γιατί σαν με κρατάς αγκαλιά δε με απασχολεί τίποτα εκτός από το πώς να σε βλέπω να χαμογελάς. Γιατί θέλω ν’ ανοίξεις τα χέρια σου, να με κλείσεις μέσα τους και να κλάψω για όσες αγκαλιές δεν είχα όταν τις χρειάστηκα.

Όμως αυτό είναι μόνο η δική μου αλήθεια, η δική σου είναι αλλιώς. Και δε θέλω να ρισκάρω. Θέλω αυτή τη φορά να βαδίσω στα σίγουρα. Για μια γαμημένη φορά ν’ ακολουθήσω το μυαλό και όχι την καρδιά. Η καρδιά με πλήγωνε όλα αυτά τα χρόνια. Λέω γι αλλαγή «να το πάρω αλλιώς». Και να μη σου μιλήσω. Μόνο να σε πηδήξω. Γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνεις. Γιατί καμιά φορά... καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.

Hasta la vista baby!