Θλιβερά υποκατάστατα

Photo by snul

Σάββατο βράδυ. Ετοιμάζεται για έξω. Κόκκινο φόρεμα μοχέρ, αίσθηση απαλή που σε προκαλεί να το αγγίξεις. Κόκκινο κραγιόν, κόκκινα νύχια. Μαύρο δερμάτινο, μπούκλες ξανθές ατημέλητες, τακούνια που καρφώνουν την άσφαλτο.

Θα πιει παρέα με κάποιον άλλον απόψε, ενώ η σκέψη της θα ταξιδεύει σε σένα. Θα χαμογελά νωχελικά και φιλάρεσκα, θα σταυρώνει τα πόδια προκλητικά και θα τον αγγίζει τυχαία, θα του αφήνει κάποιο ίχνος αρώματος καθώς θα σκύβει να του μιλήσει μέσα στο θόρυβο του μπαρ, μα το μυαλό της θα ‘ναι πάντα κάπου αλλού. Θα προσπαθεί να ξεγελάσει τη μοναξιά της, να διασκεδάσει τους φόβους της και να καθησυχάσει την αγωνία που τη στοιχειώνει τα βράδια.

Η καρδιά... η καρδιά... η καρδιά... κάθε χτύπος της μια ανάσα σου, εκεί που βρίσκεσαι να την πνίγει, κάθε σφυγμός μια γροθιά στο στομάχι να την πονά, κάθε σου θύμηση καρφί στο μυαλό να σε αναζητά.

Το κορμί... το κορμί... το κορμί... κάθε του ρίγος μια μαχαιριά να σε σκίζει, κάθε του άγγιγμα ηλεκτροσόκ να την τινάζει και να ξυπνά. Κοιμάσαι μόνος απόψε; Άραγε την αναζητάς;

Το μυαλό... το μυαλό... το μυαλό... κάνε να σταματήσει να σκέφτεται, να μην πονά, να μη ζητά, να μην κλαίει. Κάθε σου σκέψη ένα μαρτύριο, μακριά σου δε ζει, μα ντρέπεσαι να το παραδεχτεί.

Πόσο πιο εύκολα θα ήταν να μπορεί να πει όλα όσα σκέφτεται! Χωρίς λόγια, μόνο με μια ματιά, με το κορμί και τα φιλιά να τα λένε καλύτερα. Ν’ ανοίξεις τα χέρια και να καταπιείς το είναι της και να μην την αφήσεις να φύγει ποτέ. Να είσαι εκείνη και να είναι εσύ. Ένα σώμα, ένας νους, μια πνοή, μια σκέψη.

Κι όμως απόψε δεν είσαι εδώ. Κι εκείνη θα κοιμηθεί δίπλα σε κάποιον άλλον, που δε θα θέλει να θυμάται το πρωί. Υποκατάστατα δικά σου, οικτρά και θλιβερά, που κάνουν τη δουλειά για ένα βράδυ μόνο και αφήνουν πίσω τους μια δυσωδία φοβερή και μια πνιγηρή αναγούλα.

Σώσε την επιτέλους απ΄αυτό το μαρτύριο. Έλα και μείνε. Ζητάει πολλά;