Μουσικές δονήσεις

Photo by xemotearzx

Μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για έναν άνθρωπο από μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες; Είμαστε τόσο προβλέψιμοι τελικά; Από το τι διαβάζουμε, τι μουσική ακούμε, τι ρούχα φοράμε, τι ταινίες βλέπουμε; Από το πώς κινούμαστε, πώς τρώμε, πώς χαμογελάμε, πώς κοιτάμε; Είναι αυτές οι μικρές δονήσεις που λαμβάνουμε αρκετές για να μας πούνε αν κάποιος μας ταιριάζει, αν είναι συμβατός μ’ εμάς; Ή ζω μια πλάνη;

Πιάνω τον εαυτό μου μερικές φορές να σκέφτεται άτομα που μου μίλησαν για μουσική, που μου χάρισαν ένα τραγούδι, που μου πρότειναν ν’ ακούσω κάποιο άλλο, που μου τραγούδησαν ψιθυριστά στ’ αυτί κι αναρωτιέμαι… είναι η μουσική αυτό που μας ενώνει; Δείχνει άραγε ευαισθησίες και βγάζει στην επιφάνεια τρυφερές χορδές; Ή ζω μια πλάνη;

Τελευταία ακούω ξανά και ξανά τα ίδια τραγούδια, προσπαθώντας να νιώσω και πάλι όπως την πρώτη φορά που τα άκουσα, να μου γεννήσουν το ίδιο συναίσθημα, να προκαλέσουν την ίδια ανατριχίλα. Συχνά το καταφέρνω. Δεν ξέρω αν υποσυνείδητα έχω γίνει εξαιρετικά ευσυγκίνητη ή αν απλά φταίνε οι ορμόνες που με κάνουν εύκολα να δακρύζω ή ν’ ανατριχιάζω μ΄ ένα στίχο. Ξέρω όμως πως πολλές φορές τα λόγια είναι περιττά. Όχι γιατί δεν έχουμε κάτι να πούμε, αλλά γιατί πολύ απλά κάποιος άλλος το έχει γράψει ή το έχει τραγουδήσει πριν από μας για μας.

Κάτι τέτοιες ώρες λοιπόν, στη χαρά, στη λύπη… αρχίζουμε να σιγοτραγουδάμε, παρέα ή μόνοι… το μουσικό ημερολόγιο της ζωής μας, γλυκόπικρο κι αγαπημένο…